La Primavera

La Primavera
Sandro Botticelli

Oι τρεις Χάριτες
(λεπτομέρεια)

Η κρίσιμη διαφορά...

...ανάμεσα σε ένα κανονικό άνθρωπο κι έναν επιστήμονα είναι, μάλλον, η αντιληπτική του ικανότητα.

Κάτι το οποίο φαίνεται, άλλωστε, και στην παρακάτω εικόνα:







[ο μοχλός έχει την οδηγία "τραβήξτε"]
[το αποτέλεσμα είναι να τον χτυπήσει μια ηλεκτρική εκκένωση]
[φυσιολογικός άνθρωπος: "μάλλον δεν πρέπει να το κάνω αυτό"]
[επιστήμονας: "άραγε το ίδιο συμβαίνει κάθε φορά?...]

Η χαρακτηριστική φράση του μήνα...

.... είναι πως ακόμα και οι θεές κάνουν λάθη.





Και μη ρωτήσετε ποιές θεές.






Οι επίγειες, φυσικά.





Θέλω να πιστεύω πως εξακολουθώ να έχω πανέξυπνους αναγνώστες, παρά τη μη εφαρμογή του φίλτρου άη κιού. Τον έχω έτοιμο τον αλγόριθμο, εννοείται, αλλά βρίσκεται ακόμα στο χαρτί. Χρειάζεται το τελικό στάδιο της υλοποίησης, αλλά και να εφαρμοστεί, δεν ανησυχώ. Οι περισσότεροι από εσάς ούτε που θα το καταλάβετε.

Αστέρια μου!

Υγιεινή διατροφή

Αναρωτιέμαι....




Η κυτταρίτιδα υποτίθεται ότι προσδίδει στην επιφάνεια του δέρματος όψη φλοιού πορτοκαλιού όπως ισχυρίζεται διαβοήτη, τουλάχιστον στις γυναίκες, διαφήμιση.



Αν κρίνω από την όψη της επιφάνειας ορισμένων τμημάτων του οπίσθιου, κυρίως, τμήματος του σώματός μου, μάλλον έχει ένα δίκιο.




Το καλό είναι ότι τα τμήματα που παρουσιάζουν αυτή την ομοιόμορφη όψη είναι περιορισμένα, και σε αυτό θέλω να με πιστέψετε.


Το κακό είναι ότι η κυτταρίτιδα προκαλείται κυρίως από 2 παράγοντες, την κακή διατροφή (βλ. πολλά γλυκά, ιδιαίτερα αυτά που είναι τίγκα στα λιπαρά, και πολλοί καφέδες) και την καθιστική ζωή,


Το χειρότερο είναι πως αυτό το τοστ το έγραψα μασουλώντας ένα κρουασάν, ενώ περίμενα να ζεσταθεί το νερό για το νες, καθισμένη για 5 συνεχόμενες ώρες μπροστά στον υπολογιστή, στις οποίες θα κάνουν παρέα άλλες τόσες, μπας και βγάλω άκρη και σταματήσω να με θεωρώ ξανθιά (για μένα αγχώνομαι, για τους άλλους χέστηκα, ας με νομίζουν ηλίθια).




Επειδή αυτή η κατάσταση, παρ' όλο που τη χαίρομαι ειλικρινά μετά από τόσο καιρό καθισιού, δεν βλέπω να αλλάζει σύντομα (είμαι πολύ ξεροκέφαλος άνθρωπος, δεν αλλάζω εύκολα γνώμη για κάποιον, όχι, το λέω σε περίπτωση που δεν το έχεις καταλάβει), αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος καλός και έξυπνος άνθρωπος εκεί έξω που να έχει εφεύρει καρέκλα η οποία, όταν κάθεσαι πάνω της, να ζουλάει μέσα τα βουναλάκια και να ρουφάει έξω τις λακουβίτσες της φλούδας μου.



Αυτά. Πάω τώρα, γιατί τελείωσα το κρουασάν και ο καφές άρχισε να κρυώνει...

Κοινωνία της Πληροφορίας

Μόλις διάβασα αυτό.


Αν το καλοσκεφτείς, είναι και γαμώ τις ιδέες.



Ειδικά τον τελευταίο χρόνο, μετά την έλευση της ευλογημένης DSL, έχω εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από το μέσο.


Αναρωτιέμαι μέχρι που μπορεί να φτάσει η φαντασία του ανθρώπου. Είτε για τη μετάδοση της πληροφορίας, είτε για τη διεξαγωγή πολέμου.


Τελικά, αυτό το "χαζοκούτι" μπορεί και να μου φανεί κάπου πραγματικά χρήσιμο. Μαλλον δε χρειάζεται να ανησυχώ και τόσο πολύ που του απευθύνω κάποιες στιγμές το λόγο (τουλάχιστον όχι ακόμα)...

All together now...

view against the North Pole

Ξεκαθάριζα τους φακέλους μου στον κατοστάρη σκληρό, μπας και κάνω λίγο χώρο, γιατί μου έχουν μείνει κάτι ψιχία κενών gigabytes. Αντί λοιπόν να κάνω δουλειά, άρχισα να χαίρομαι με παλιές φωτογραφίες και τραγούδια και διάφορες αηδίες που ξεμένουν ακόμα και μετά από ανοιξιάτικο ξεκαθάρισμα. Τα περισσότερα, όπως φαντάζεστε, άχρηστα καθώς ήταν, κατευθύνθηκαν κατευθείαν στη χωματερή, χωρίς δυνατότητα ανακύκλωσης.


Ανακάλυψα κάτι τραγουδάκια, όμως, που μου έφτιαξαν τη διάθεση, και τα ακούω μία ώρα τώρα, ξανά και ξανά. Δε μου τη γλυτώνετε, θα σας φτιάξει τη διάθεση την πρωινή, θέτε δε θέτε, ακόμα και στους πιο γκρινιάρηδες.





Γιατί τέτοια κέφια πρωί πρωί, θα μου πείτε? Και τι να σας απαντήσω...


Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως τις τελευταίες μέρες μάλλον όλα καλά μου πάνε, παρά μερικές μικρές επίμονες κι ενοχλητικές καθυστερήσεις. Πού θα μου πάει, θα μου στρώσουν και αυτές κάποια στιγμή, δεν είναι στο χέρι τους άλλωστε. ;)







Ορίστε, λοιπόν, βαριά πρωινή (και απόλυτα σωστή) φιλοσοφία από τα σκαθάρια...

Φθινόπωρο!!

Μετά από προσεκτική ανάγνωση των fellow bloggers που έχουν γίνει πλέον αγαπημένη μου συνήθεια, η οποία έληξε πανηγυρικά τη θερινή απουσία μου, με ελάχιστα σιδηροδρομικά διαλείμματα στο ενδιάμεσο, θεώρησα πρέπον να κάνω αισθητή την επάνοδό μου στο Διαδίκτυο. Θεώρησα πως είναι ύψιστο χρέος μου προς τους ψηφοφόρους μου, συγγνώμη τους αναγνώστες μου ήθελα να γράψω, να επανέλθω επιτέλους με κάτι στο εβλογολόγιό μου.



Για τις εκλογές δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο. Το τριήμερο που πέρασε μπορεί να συνοψιστεί στα εξής: Πήγα, είδα, εψήφισα. Αυτά.

Αν κάτι θετικό προέκυψε από τα μετεκλογικά μαχαιρώματα του ΠΑΣΟΚ, είναι το καινούργιο κινητό που προέκυψε ως δώρο, προς αντικατάστασιν της αιωνόβιας παντόφλας που είχα μέχρι τώρα.



Για το μπάσκετ απλά δεν έχω λόγια. Ειδικά το παιχνίδι του προημιτελικού με άφησε με κλεισμένο λαιμό. Ακόμα ξεροβήχω.





Το μόνο εποικοδομητικό που έχω να προσθέσω στη μέρα σου είναι κάτι που πρέπει να ομολογήσω πως μέχρι τώρα δεν το γνώριζα. Κάτι που στο αθώο μικροσκοπικό μυαλό μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Κάτι που, για μία ακόμη φορά, με κάνει να υποκλίνομαι στο μεγαλείο της φύσης. Κάτι που δικαιώνει την πεποίθησή μου πως, αν ποτέ επισκεφτώ τον πάλαι ποτέ κοιμώμενο γίγαντα, θα πάρω μαζί μου πολλά ταπεράκια.


Για να μη σπαταλάω άδικα τον υπερπολύτιμο, είμαι σίγουρη, χρόνο σου, και χωρίς να μακρυγορώ άλλο, διάβασε αυτό.




ΥΓ: Η ευθύνη της ανάγνωσης αυτού του βλογ βαραίνει αποκλειστικά και μόνο τον αναγνώστη. Μετά το άνοιγμα της σελίδας από τον εκάστοτε browser, ουδεμία ευθύνη φέρουμε για τυχόν αδικαιολόγητη απώλεια χρόνου και πρόκληση εγκεφαλικών βλαβών.

Εκ της διευθύνσεως

Έμμα ΙΙ

(συνέχεια από εδώ)

Orpheus and Euridice

Ο Αχιλλέας, βέβαια, είχε ερωτευθεί και τη Χρυσηίδα, και από τη ζήλεια του και για τα μάτια της κόντεψε να τινάξει στον αέρα ολόκληρο Τρωικό πόλεμο, όχι πως είχε και άδικο δηλαδή.



Τότε κοκκίνησε και σκέφτηκε το πρόσωπό του. Λες τελικά ο έρωτας να κάνει τη γη να γυρίζει? Το έλεγε πολύ σοφά, άλλωστε, και στο "1984", πως για το Κόμμα ένας μεγάλος βραχνάς ήταν να ελέγξει τα συναισθήματα των ανθρώπων, και κυρίως τον έρωτα. Τα καταπιεσμένα συναισθήματά τους μετά μπορούσαν να κατευθυνθούν και να εκτονωθούν σε πιο δημιουργικές και χρήσιμες για το Κόμμα ενασχολήσεις. Αλλά υπήρχε κι άλλος ένας λόγος, αφού όταν οι άνθρωποι είναι ερωτευμένοι, δε δίνουν δεκάρα για οτιδήποτε άλλο, ούτε πολέμους, ούτε κράτος, ούτε ανησυχούν για τους εχθρούς του λαού. Παύουν να φοβούνται, και απλά είναι ευτυχισμένοι.
Αλλά και τι είναι ευτυχία? Αλλιώς ήταν όταν ήταν μικρή, που ευτυχία μπορούσε να είναι κι ένα βιβλίο, αλλιώς αργότερα, που ευτυχία ήταν η θάλασσα. Αλλιώς τώρα, που η ευτυχία ήταν η θάλασσα στα μάτια του...


Κι αν η ευτυχία ξαναάλλαζε? Αν η ευτυχία αργότερα ήταν τα μάτια κάποιου άλλου, ή αν η ευτυχία ήταν κάτι άλλο που δεν είχε μέχρι τώρα φανταστεί? Γιατί, όταν ήταν μικρή, προφανώς δεν ήξερε τι θα συναντούσε στο μέλλον. Όχι πως τη φοβίζει τώρα, απλά τώρα είναι η πρώτη φορά που γυρίζει πίσω το βλέμμα της και κοιτάει. Μέχρι τώρα απλά ζούσε τις επιλογές της, φαντάζομαι πως ήταν πλέον ώρα για μια πιο διερευνητική ματιά. Δεν ανησυχούσε για κάτι συγκεκριμένο, διάλογο με τον εαυτό της κάνει, ακολουθεί δημοκρατικές διαδικασίες για το δικό της συμφέρον. Από εδώ και μπρος, τις αποφάσεις της θα τις έπαιρνε από κοινού με τον εαυτό και την συνείδησή της.


Η ευτυχία της συμπεριλάμβανε και το ότι μέχρι στιγμής δεν μετάνιωνε για κάτι. Μεγάλη ανακούφιση αυτό. Προνόμιο για ελάχιστους. Η καλοκαιρινή αυτή ανασκόπηση ήταν τελικά πιο αναγκαία από όσο φανταζόταν. Ξεκαθάριζε πολλά πράγματα, και της έδινε νέα ώθηση για τα επόμενα χρόνια, κάθαρση ψυχική κυρίως.




Έκλεισε τα μάτια της, κράτησε την ανάσα της και βυθίστηκε κάτω από το νερό. Από μωρό το έκανε αυτό, και ήταν ο αλάνθαστος τρόπος για να διαφεύγει από την πραγματικότητα και ό,τι την ενοχλούσε. Όταν τα ξανάνοιξε, ήταν ήδη 4-5m κάτω από την επιφάνεια. Άνοιξε τα χέρια και αιωρήθηκε για λίγο. Κοίταξε το λαμπύρισμα των ακτίνων του ηλίου στους κυματισμούς του νερού και τις μπουρμπουλήθρες της να ανεβαίνουν, μετά έδωσε μια δυνατή ώθηση και πέταξε παράλληλα πάνω από το βυθό, με τις κατάξανθες μπούκλες της να κυματίζουν.





Θα μπορούσε να μείνει εκεί για πάντα.

Χωρίς τίτλο

Δεν ξέρω τι να γράψω.


Τρεις μέρες τώρα αισθάνομαι ανακουφισμένη που αποφάσισα να τελειώσω τις διακοπές μου μια βδομάδα νωρίτερα.

Οι γονείς και η αδερφή μου είναι ακόμα κάτω. Μιλάμε συνέχεια και είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Η στάχτη από την πυρκαγιά του Ταΰγετου, που καίγεται για τέταρτο 24ώρο, μου λένε πως έχει καλύψει τα πάντα. Την Παρασκευή και το Σάββατο δεν φαινόταν το βουνό από τους καπνούς, και εννοώ πως δεν φαινόταν από την παραλία της Καλαμάτας, σαν να μη φαίνεται ο Υμηττός από την Ηλιούπολη. Χτες το μεσημέρι δε φαινόταν ούτε ο ήλιος, αφού η φωτιά είχε φτάσει στην πόλη. Τα Γιαννιτσάνικα, όπου έφτασε χτες η φωτιά, είναι πλέον κομμάτι της πόλης, και όχι προάστειο, όπως άκουγα να λένε στις ειδήσεις, με σπίτια και περιβόλια με ελιές και πορτοκαλιές, ένα χιλιόμετρο από το σπίτι μας. Η ατμόσφαιρα μυρίζει καμμένο για άλλη μια μέρα, και ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν ανησύχησα μέχρι τώρα για τους δικούς μου είναι επειδή ξέρουν κολύμπι και μένουν 50 μέτρα από τη θάλασσα.

Το Σάββατο, από ότι μου έλεγαν, εκκένωσαν τα χωριά βόρεια της πόλης, τους έδιωξαν όλους να πάνε να κοιμηθούν στην παραλία της Καλαμάτας. Όσοι δεν είχαν συγγενείς ή φίλους να κοιμηθούν, πέρασαν τη νύχτα στις ξαπλώστρες στην αμμουδιά, κάπου που φάνηκαν κι αυτές χρήσιμες... Για να καταλάβεις για τι μιλάμε, μείνανε στα ξαδέρφια μου συγγενείς από την Αιθαία, χωριό που το διασχίζει ο εθνικός δρόμος και είναι 5 km πριν την πόλη. Ένα φιλικό ζευγάρι έμεινε στο σπίτι μας. Είχαν έρθει από το Λεοντάρι, ένα πανέμορφο χωριό με πέτρινα σπίτια νότια της Μεγαλόπολης. Την Κυριακή το πρωί γύρισαν πίσω να δουν αν υπήρχε το σπίτι τους. Τελικά αυτό ήταν στη θέση του, κάτι όμως που δεν μπορούμε να πούμε πλέον και για το χωριό.


Ακόμα δεν ξέρω τι να γράψω.


Ο πατέρας μου είναι από ένα χωριό της ορεινής Αρκαδίας, και η μητέρα μου από την Καλαμάτα. Έχουμε σπίτι και στα 2 μέρη, όπου κι έχω περάσει τα περισσότερα καλοκαίρια μου. Αισθάνομαι μισή Αθηναία και μισή Πελοποννήσια, αφού σαν να μην έφταναν τα προηγούμενα κρίματά μου ( το τι έχω ακούσει από γκόμενους ή επίδοξους για τη μεσσηνιακή καταγωγή μου δε χρειάζεται να το περιγράψω ), πέρασα και στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Όλα αυτά τα χρόνια, μετράω άπειρες εκδρομές σε διάφορα μέρη στην Πελοπόννησο με φίλους, με συγγενείς ή με το πανεπιστήμιο, και όλες σχεδόν τις καμμένες πλέον περιοχές τις έχω σαν καταπράσινες εικόνες στο μυαλό μου.


Όπως μπορείς να καταλάβεις, αυτή τη στιγμή αισθάνομαι ότι καίγεται το σπίτι μου.


Από τότε που θυμάμαι, κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με την οικογένειά μου εκδρομή στον Ταΰγετο, στην Αλαγονία και την Αρτεμησία και τα γύρω χωριά, για να μαζέψουμε ρίγανη. Είχαμε βρει μάλιστα κι ένα σημείο που μας άρεσε πολύ και πηγαίναμε έκεί συνήθως. Η βλάστηση ήταν οργιώδης. Παντού υπήρχαν νερά και πηγές να ξεπετάγονται από το πλάι. Πνιγμένο το βουνό στα πλατάνια, και πιο πάνω στις καστανιές και τα έλατα. Περπάταγες μέρα μεσημέρι μέσα στο δάσος και είχε ίσκιο. Στο αγαπημένο μας σημείο καθόμασταν στο τέλος για να κολατσίσουμε και να ξεδιαλέξουμε τη ρίγανη σε ματσάκια. Λίγο πιο κάτω είχε ένα μικρό ρυάκι που πήγαζε από μια σχισμή του βράχου, και μας δρόσιζε με το νερό του. Μάλιστα, είχαμε βρει κι ένα ψηλό δέντρο, πλατάνι αν θυμάμαι καλά, που είχε ένα ψηλό κλαδί παράλληλο με το έδαφος, κι εκεί δέναμε μια κούνια, που είχε φτιάξει ο μπαμπάς μου για την κορούλα του ( τότε ήμουν ακόμα μοναχοπαίδι ). Στην επιστροφή περνάγαμε από τα χωριά της Αλαγονίας και καθόμασταν για φαϊ, γιατί συνήθως ξεχνιόμασταν μέσα στο δάσος και μας έπιανε το βράδυ.


Πριν από 4-5 χρόνια, φιλοξενούσε στην Καλαμάτα για μερικές μέρες η ξαδέρφη μου μια φίλη της Τσέχα με το 10χρονο γιο της, τον οποίο είχε βαφτίσει κιόλας, το Στέφανο. Μετά είχαν κανονίσει να συνεχίσουν τις διακοπές τους στη Ζάκυνθο, οπότε η ξαδέρφη μου προσφέρθηκε να τους πάει μέχρι την Κυλλήνη για το φέρι, και πήγα κι εγώ για παρέα. Υπολογίσαμε πως είχαν αρκετή ώρα μέχρι το μεσημέρι, οπότε για να μη χαλάσει το χατήρι του βαφτισιμιού, κάναμε μια μικρή παράκαμψη για την Αρχαία Ολυμπία. Έκανε αρκετή ζέστη, αλλά ευτυχώς τα δέντρα του άλσους προσέφεραν πολύτιμη δροσιά και σε μας και στους αμέτρητους τουρίστες που είχαν κατακλύσει το χώρο. Όλη η παρέα ήταν κατενθουσιασμένη, ο μικρός μάλιστα θυμάμαι πως έλαμπε από χαρά όταν έκανε τρέχοντας το γύρω το Σταδίου. " Μαμά, μαμά, κοίτα με! " και μάλλον θα φανταζόταν πως ήταν στην αρχαία Ελλάδα κι έβγαινε πρώτος στους Αγώνες. Αφού τους αφήσαμε στην Κυλλήνη, στην επιστροφή είχαμε κέφια και πήγαμε από άλλο δρόμο, ανεβήκαμε τα βουνά της Φιγαλείας και φτάσαμε στο ναό του Επικούριου Απόλλωνα, μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, προστατευόμενο από την Ουνέσκο. Στην κάθοδο μας πρόλαβε το ηλιοβασίλεμα στην Ανδρίτσαινα αφού είχαμε περάσει μέσα από πράσινα τοπία. Πανέμορφο χωριό, όπως και η Καρύταινα, που όμως την είδαμε το βράδυ.


Φέτος το Δεκαπενταύγουστο ανεβήκαμε για 5 μέρες στην Αρκαδία. Πήγα με τον πατέρα μου στο αμπέλι και στα χωράφια και μου έδειξε τις ελίτσες που είχε φυτέψει ο παππούς μου ο Βασίλης, δεκαετίες πριν. Κάποιες είχαν καεί από πάγο και χρειάζονταν μπόλισμα οι άγριες παραφυάδες που είχαν ξεπετάξει, καμιά 15αριά υπολογίσαμε να φυτέψουμε ακόμα το Μάρτη, " για να τα βλέπει ο παππούς σου και να χαίρεται ότι τα φροντίζουμε ". Στην επιστροφή μέσω εθνικής Τριπόλεως - Καλαμάτας, όταν φτάνεις στην αρχή του Μεσσηνιακού κάμπου, σε καλωσορίζουν οι ελιές του, ψηλές, όμορφες, ζωντανές θα'λεγες, που και φέτος ήταν φορτωμένες καρπό και χαίρεσαι, γιατί οι αγρότες θα έχουν καλή παραγωγή. Κατεβαίνοντας το βουνό, στα σύνορα των 2 νομών, και όσο φτάνει το μάτι σου, βλέπεις να απλώνεται ο ευλογημένος ελαιώνας της Μεσσηνίας.


Δυο μέρες μετά, πήρα για άλλη μια φορά το τρένο, που ήδη έχω εξαντλήσει το πόσο μου αρέσει, για να ανέβω Πάτρα. Έτσι κι αλλιώς λογάριαζα να ξανακατέβω αυτό και το επόμενο σαββατοκύριακο. Η διαδρομή πανέμορφη, και, παρ' όλο που είχα το βιβλίο μου ανά χείρας ως συνήθως, καθόμουν και χάζευα έξω από το παράθυρο. Διασχίζεις όλη τη Δυτική Πελοπόννησο, που εύφορη και καταπράσινη καθώς είναι, πως να το κάνουμε, δεν χορταίνεις να τη χαζεύεις. Αγαπημένο σημείο της διαδρομής το δάσος του Καϊάφα με τις ψηλές κουκουναριές, άνθρωποι που έχουν κατασκηνώσει εκεί και κάνουν μπάνιο χαιρετούν χαρούμενοι καθώς βλέπουν το τρένο να περνά, παιδιά παίζουν στην παραλία, κι εγώ χαιρόμουν και με τα μικρά πευκάκια που έβλεπα να έχουν φυτρώσει, σημάδι ότι το δάσος ζει. Πιο κάτω, σε ένα σπίτι μας χαμογελούσαν κάτι πιτσιρίκια που μόλις είχαν γυρίσει από την παραλία και ξεπλένονταν με το λάστιχο, και μακάριζα τους ανθρώπους που μένουν εκεί, στον κήπο της Εδέμ. Πριν και μετά χωράφια περιποιημένα, με ντομάτες, κολοκυθιές, καρπούζια, καλαμπόκια, ως και φυστίκια αράπικα πέτυχα.

Και παντού πράσινο.



Τόσες μέρες αυτά σκέφτομαι και πάω να σκάσω από τη στενοχώρια μου. Ανοίγω το ντουλάπι της κουζίνας και χαζεύω το βαζάκι με τη ρίγανη από τον Ταΰγετο που μάζεψαν φέτος οι γονείς μου, δυστυχώς χωρίς εμένα, και μου φαίνεται πολυτιμότερο κι από πλατίνα. Και μετά σκέφτομαι ότι άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί και αβοήθητοι. Και δεν μπορεί να το χωρέσει η λογική μου το πώς και τι αισθάνονται όλοι αυτοί που έχασαν έστω κι ένα δέντρο στην αυλή τους, πόσο μάλλον οι συγγενείς των νεκρών. Δε θέλω να μιλήσω για το αυτονόητο, πως θα έπρεπε δηλαδή να υπάρχει σχέδιο αντιμετώπισης καταστροφών εν καιρώ ειρήνης, για το ότι είναι αδιανόητο επί τρία 24ωρα να παίρνουν τηλέφωνο σε ΜΜΕ απελπισμένοι άνθρωποι και να λένε ότι θα καούν αβοήθητοι, πως οι ευθύνες δε βαρύνουν μόνο τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά και τις προηγούμενες, γιατί η αντιμετώπιση μιας καταστροφής τέτοιου μεγέθους είναι, και πρέπει να είναι, εθνική υπόθεση ανεξάρτητη και πάνω από την εκάστοτε ομάδα υπουργών. Ούτε για την ανεπάρκεια του ανθρώπου και του πολιτισμού του απέναντι στα στοιχεία της φύσης που τον εκδικούνται για την ανοησία του ( πυρ και θάλασσα, όπως όλοι ξέρουμε, για το γυνή δηλώνω αναρμόδια να τοποθετηθώ ).




Το μόνο που κάνω είναι να παρακαλάω να βρέξει, γιατί φαίνεται πως είναι το μόνο που μας σώζει.

Έμμα Ι

The fall of Troy

Κοίταξε με θαυμασμό δυο γλάρους λίγο πιο πέρα να κάνουν κύκλους πάνω από το νερό. Σίγουρα, κάποιο κοπάδι ψαράκια είχε πλησιάσει επικίνδυνα στην επιφάνεια. Λίγο πιο κάτω, μια βαρκούλα με κάτι πιτσιρίκια που προσπαθούσαν να μάθουν κουπί στριφογύριζε, ευτυχώς αρκετά μακριά της, κι εκείνα γέλαγαν. Το μόνο που κατάφεραν με κάποια αποτελεσματικότητα ήταν να την αποσπάσουν για μια στιγμή από τις σκέψεις της.







Αλλά με το ζήτημα που στριφογύριζε στο μυαλό της τι θα έκανε? Από μικρή το μόνο που ήξερε είναι ότι προοριζόταν, φυσικά, να κατακτήσει τον κόσμο. Και αυτό γιατί της άξιζε. Και οι ισχυρισμοί των γονέων της δεν ήταν εντελώς αβάσιμοι. Είχαν φροντίσει να την προμηθεύσουν με ό,τι χρειαζόταν για τον σκοπό αυτό. Άπειρα βιβλία, ό,τι ζήταγε κι έβαζε στο μυαλό της, ώστε η μονάκριβη κορούλα τους να αποκτήσει άπειρες γνώσεις γύρω από την αστρονομία, τις αρχαίες θρησκείες, την ελληνική και ευρωπαική ιστορία, τα μαθηματικά, τη φυσική, τη βιολογία, την ψυχολογία, όλους τους τομείς των επιστημών ώστε να μπορέσει να έχει τα εφόδια για μια αφετηρία με το καλύτερο δυνατό προβάδισμα σε σχέση με τους υπόλοιπους. Αλλά αυτά ήταν μόνο η αρχή. Όταν ενηλικιώθηκε, μιλούσε άπταιστα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιαπωνικά και λατινικά. Έπαιζε βιολί και πιάνο, είχε τελειοποιήσει την ξιφασκία της, μπορούσε να πλοηγήσει ένα πλοίο μόνο με τα άστρα και στα 2 ημισφαίρια και είχε θανάσιμη γνώση αρχαίων πολεμικών τεχνών. Ένας έμπιστος μπάτλερ τη συντρόφευε πάντοτε, ρυθμίζοντας τα μικρά ζητήματα της καθημερινότητας και προσφέροντας της παράλληλα προστασία.



Στα επτά χρόνια που μεσολάβησαν από την ενηλικίωσή της μέχρι αυτή τη στιγμή κατάφερε να τελειώσει το πτυχίο της και να έχει ολοκληρώσει στο μεγαλύτερο βαθμό το διδακτορικό της στο Χάρβαρντ, στο διεθνές δίκαιο. Μπορούσε να τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί τους δεινότερους ρήτορες, οι οποίοι, αν μη τι άλλο, θεωρούσαν πως επειδή είναι μια αιθέρια ύπαρξη, μια συγκινητικά όμορφη ξανθιά, θα είχε κάνει το λάθος να χάσει τον υπερπολύτιμο χρόνο της με άντρες και πως το IQ της θα ήταν συγκρίσιμο με αυτό των γραμματέων τους...




Πράγματι, περπατούσε και άφηνε πτώματα πίσω της, και αυτό χωρίς να κουνήσει το μικρό της δαχτυλάκι, ούτε αυτή, ούτε ο μπάτλερ. Μπορούσε με μια μόνο ματιά να μαγνητίσει όποιον άντρα έβαζε στο στόχαστρό της. Αλλά πάντα τους βαριόταν αφόρητα... Όσο έξυπνοι και να ήταν, τους περισσότερους κατέληγε να τους βαριέται αφόρητα. Κάποιος (μια μάλλον ατυχής στιγμή στο παρελθόν της), εκστασιασμένος από τις ικανότητές της, τόλμησε να την παρομοιάσει με τη Λάρα Κροφτ. Ο κακομοίρης, δεν ήξερε πως οι δημιουργοί της εμπνεύστηκαν την ηρωίδα από την ίδια, η οποία ήταν υπαρκτή, με σάρκα και οστά, και όχι μερικά πίξελ σε οθόνη...




Για τις περιπέτειές τις θα μπορούσα να σας μιλάω για ώρες, αλλά όπως πολύ καλά γνωρίζετε, δεν είναι πρέπον να μιλάμε για το παρελθόν μιας κυρίας. Το μόνο που μπορώ να αποκαλύψω είναι πως, παρά τις αναρίθμητες κατακτήσεις της, πολύ σπάνια αφηνόταν σε άλλον άνθρωπο, και οι φίλοι και οι εραστές της μετριούνταν στα δάχτυλα των αλαβάστρινων χεριών της.



Τι ήταν αυτό όμως που τόλμησε να διαταράξει την τελειότητα των διακοπών και τριγύρναγε στις έλικες τους εγκεφάλου της? Γιατί μέχρι τώρα, όλα ήταν ξεκάθαρα. Ό, τι χρειαζόταν να κάνει, απλά το έκανε. Ποτέ δε χρειάστηκε να προσπαθήσει ιδιαίτερα για κάτι, και η ροή της τέλειας ζωής της ξεδιπλωνόταν ανεμπόδιστα, αφού ό,τι είχε βάλει ποτέ στο μυαλό της, το κατάφερνε χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Εκεί ακριβώς βρισκόταν και το πρόβλημα. Είχε αρχίσει να έχει αμφιβολίες. Για το αν θα τα κατάφερνε το ίδιο εύκολα από κει και πέρα, για το αν ό,τι είχε καταφέρει μέχρι τώρα είχε κάποια σημασία, για το αν θα προτιμούσε, κάνοντας την ανασκόπηση της ζωής της μετά από αρκετά χρόνια, να την είχε περάσει με άντρα και παιδιά σε ένα οινοποιείο κάπου στην καταπράσινη κι ευλογημένη επαρχία, αν η κατάκτηση του κόσμου μπορούσε να γίνει και με άλλους τρόπους από αυτόν που είχε αποφασίσει να ακολουθήσει, αν τελικά ο Μέγας Αλέξανδρος είχε μετανοιώσει για την πορεία του στο άγνωστο.




Ο Αχιλλέας, άλλωστε, είχε πει στον Οδυσσέα, όταν αυτός είχε προσφέρει χοές στις ψυχές για να δει τον Τειρεσία, πως προτιμούσε να είναι ζωντανός και δούλος, παρά να τον αποκαλεί βασιλιά των νεκρών στον Άδη.




(συνεχίζεται)

To His Coy Mistress

HAD we but world enough, and time,
This coyness, Lady, were no crime.
We would sit down and think which way
To walk and pass our long love's day.
Thou by the Indian Ganges' side
Shouldst rubies find: I by the tide
Of Humber would complain. I would
Love you ten years before the Flood,
And you should, if you please, refuse
Till the conversion of the Jews.
My vegetable love should grow
Vaster than empires, and more slow;
An hundred years should go to praise
Thine eyes and on thy forehead gaze;
Two hundred to adore each breast,
But thirty thousand to the rest;
An age at least to every part,
And the last age should show your heart.
For, Lady, you deserve this state,
Nor would I love at lower rate.



But at my back I always hear
Time's winged chariot hurrying near;
And yonder all before us lie
Deserts of vast eternity.
Thy beauty shall no more be found,
Nor, in thy marble vault, shall sound
My echoing song: then worms shall try
That long preserved virginity,
And your quaint honour turn to dust,
And into ashes all my lust:
The grave 's a fine and private place,
But none, I think, do there embrace.



Now therefore, while the youthful hue
Sits on thy skin like morning dew,
And while thy willing soul transpires
At every pore with instant fires,
Now let us sport us while we may,
And now, like amorous birds of prey,
Rather at once our time devour
Than languish in his slow-chapt power.
Let us roll all our strength and all
Our sweetness up into one ball,
And tear our pleasures with rough strife
Thorough the iron gates of life:
Thus, though we cannot make our sun
Stand still, yet we will make him run.




Andrew Marvell. 1621–1678





Να αναφέρω μόνο πως ανακάλυψα αυτό το ποίημα εξαιτίας του Αθήναιου και πως για το σημερινό ποστ δε φταίω εγώ, αλλά αυτός που μου βάζει τέτοιες ιδέες!

Το Πρώτο Ποστ του Μήνα, ή αλλιώς, Βαριέμαι να Βρω Τίτλο της Προκοπής

Επειδή συγγενείς και φίλοι με έκραξαν για το μέγεθος του τελευταίου διαδικτυακού λογοτεχνικού μου πονήματος (βλ. πρόσφατο ποστ - σεντόνι), θα αυτοπεριοριστώ, όσο γίνεται, στα πιο ενδιαφέροντα σημεία της τελευταίας εβδομάδας. Κάποια μέρα, όμως, θα δείτε, θα αναγνωριστεί το ταλέντο μου.



Χάιλαιτ των τελευταίων ημερών:

Το τεράστιο πορτοκαλί φεγγάρι καθώς έδυε στο βάθος του Μεσσηνιακού. Και το ότι το έβλεπα να δύει καθισμένη πίσω από πολεμίστρες στους πρόποδες του Ταΰγετου, έχοντας στα πόδια μου την ολόφωτη Καλαμάτα και τη θάλασσα, την απέραντη θάλασσα. (Ναι, δεν άντεξα να περιμένω μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο. Αλλά κι εσείς στη θέση μου το ίδιο κάνατε / θα κάνατε.)



Πρόβλημα των τελευταίων ημερών:

Κινητό με γνωστές διαστάσεις, φέρον κίτρινο μαγιό, σε χρόνο t_o ξεκινά την κίνησή του από εξέδρα ύψους 5m από την επιφάνεια της θάλασσας υπό γωνία φ πάνω από το οριζόντιο επίπεδο. Η αρχική ταχύτητα u_o είναι γνωστή, καθώς και η επιτάχυνση της βαρύτητας. Την αντίσταση του αέρα τη θεωρούμε αμελητέα (αφού έτσι κι αλλιώς έχουμε νηνεμία, διότι, αν φύσαγε, θα είχε τρελλό κύμα και δεν θα υπήρχε περίπτωση να φτάσει το κινητό μέχρι την εν λόγω κυβική εξέδρα κολυμπώντας).

α) Για ποια γωνία φ θα έχει το κινητό μέγιστο βεληνεκές? (άιντε, πολύ εύκολα σας βάζω για αρχή)

β) Για ποιά u_o' θα αυξηθεί το βεληνεκές κατά 50%?

γ) Αν το κινητό αποφασίσει κάποια στιγμή να βουτήξει από εκεί πάνω με το κεφάλι (για φέτος χλωμό το βλέπω, ακόμα εξασκείται σε βουτιές με το κεφάλι από τα 3m και η βελτίωση είναι μικρή), τι σχήμα σώματος πρέπει να έχει (και το κυριότερο, πώς θα το επιτύχει αυτό ???), ώστε οι αρνητικές επιπτώσεις της προσθαλάσσωσης να είναι οι μικρότερες δυνατές?





Όποιος αποφασίσει να ασχοληθεί σοβαρά με το πρόβλημα, παρακαλείται να επικοινωνήσει με τον administrator του blog "Βιο-λογίες" για τις τιμές των μεγεθών που δεν δίδονται. Διεύθυνση επικοινωνίας στο προφίλ παραπλεύρως. Κάθε σωστή απάντηση θα αμειφθεί καταλλήλως και κατά περίπτωση.

Απολογισμός τριημέρου

...ο βραχυπρόθεσμος, πάντα:

2 ήττες - αρκετές νίκες, με αυξητική τάση

Με τέτοια απόδοση, μάλλον πάμε για πρωτάθλημα...

:)

Summer in the cities

Αγαπημένε μου αναγνώστη,



με βρίσκεις χαλαρή και ανανεωμένη, ιδιαίτερα χαλαρή και ανανεωμένη έχω να πω. Ένας από τους βασικούς λόγους είναι πως μόλις γύρισα από ένα τριήμερο σε ένα μέρος που μου είχε λείψει πολύ. Λίγο από ανάγκη, λίγο από επιλογή, έχω ξεμείνει Πάτρα για το καλοκαίρι (οι οικογενειακές υποχρεώσεις του δεκαπενταύγουστου πιστεύω πως δεν πιάνουν για διακοπές, ακόμα κι αν περιλαμβάνουν θάλασσα). Το Σάββατο έφυγα από τη μία πόλη και πήγα στην άλλη, την Αθήνα. Είχα να πάω σπιτάκι μου από το Πάσχα και μου είχε λείψει το πιάνο μου και οι βόλτες στο κέντρο. Λοιπόν, αν ποτέ χρειαστεί να κάνεις τη διαδρομή, προτίμησε το τρένο. Ειδικά τώρα το καλοκαίρι, περνάει μέσα από περιβόλια και πρασινάδες, και σε αρκετά σημεία ακριβώς πάνω από την παραλία, προσφέροντας πανέμορφη θέα. Η διαδρομή πέρασε χωρίς να το καταλάβω, χαζεύοντας τα διάφανα νερά και τους λουόμενους.



Σε αυτό το σημείο πρέπει να διακόψω τη μαγευτική διήγηση για να απευθύνω μια παράκληση στο ευρύ κοινό. Αν έχει καύσωνα και θέλετε να κάνετε ένα μπάνιο, τι πιο λογικό από το να πάρετε το αμόρε, τους φίλους ή τη γυναίκα και τα παιδιά, να εντοπίσετε την παραλία της αρεσκείας σας και να σπεύσετε για βουτιές. Κι εγώ στη θέση σας το ίδιο θα έκανα. Στην περίπτωση, μάλιστα, που κάνει τόση ζέστη που δεν αντέχετε ούτε το μαγιό επάνω σας, μια τέτοια απόδραση μοιάζει επιβεβλημένη. Βέβαια, αν είστε άντρας άνω τον 40, ή φαίνεστε ότι είστε άνω των 40, και ιδίως αν διαθέτετε ευμεγέθη κοιλιά και πυκνότερη τριχοφυία από το συνηθισμένο, παρατηρείστε, σας εκλιπαρώ, αν βρίσκεστε σε μικρή απόσταση από γραμμές τρένου, διότι πρέπει να μάθετε πως φαίνονται τα πάντα, και δεν αποτελείτε ιδιαίτερα ευχάριστο θέαμα για τους επιβάτες. Επίσης, έχω να προσθέσω πως όντως το κρύο νερό συρρικνώνει ορισμένα τμήματα της ανδρικής ανατομίας.



Μετά από ένα ευχάριστο ταξίδι, παρά ορισμένα ατυχή περιστατικά, κατάφερα να φτάσω στο σπιτάκι μου. Το διήμερο πέρασε με τις προσπάθειές μου να παίξω πιάνο. Εδω έχω να πω πως μετανιώνω πλέον πικρά που δεν κατάφερνε να με πείσει η κυρία Άννα να κάνω τις ασκήσεις και τις κλίμακες που έπρεπε να γίνουν, αλλά εγώ βαριόμουν αφόρητα, και που προτιμούσα να παίζω πιο ευχάριστα κομμάτια. Τώρα πλέον, εννοείται πως, όχι πρελούδια του Bach, ούτε καν σονάτες του Mozart δεν κατάφερα να παίξω αξιοπρεπώς, κομμάτια που παλιότερα κυλούσαν ανεμπόδιστα κάτω από τα πανέμορφα δάχτυλά μου... Λογικό βέβαια, αφού είχα πάνω από χρόνο να το ακουμπήσω, δεν είναι σαν το σεξ και το ποδήλατο, που άμα τα ξαναπιάσεις, τα θυμάσαι μια χαρά, όσος καιρός κι αν έχει περάσει, αν κι έχω αρχίσει να έχω αμφιβολίες για το κατά πόσο ισχύει κάτι τέτοιο και για το σεξ. Το ποδήλατο, όπως έχω επανειλημμένως ελέγξει, έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Το πιάνο, πάντως, μου συμπεριφέρθηκε σαν περιφρονημένη ερωμένη, που μπορεί κάποια στιγμή να σε αφήσει ξανά να τη χαρείς, αλλά αν δεν την κανακέψεις, δεν τη φροντίσεις και δεν τη χαϊδέψεις, δεν θα σου χαρίζεται για πολύ ακόμα. Και μάλλον έχει τσαντιστεί αρκετά με μένα, παρά τις παλιές καλές εποχές, και θα με ταλαιπωρήσει πολύ για να επανέλθω...



Η Κυριακή πέρασε με παλιά και αγαπημένη παρέα και θέα το ηλιοβασίλεμα στην παραλία του Αλίμου... Δε θα πω τίποτε άλλο, μόνο πως μου είχε λείψει η χαζούλα που τώρα αρμενίζει στο Αιγαίο, και η άλλη, η αγχωμένη... Και μετά βόλτα στο κέντρο, χαζεύοντας τους τουρίστες που χάζευαν την Πλάκα, και μικρή βόλτα μέχρι τους πρόποδες του νυχτερινού Λυκαβηττού. Μεγάλη ευτυχία αυτή, απερίγραπτη, να περπατάς στο κέντρο, βράδυ, στη Σόλωνος, και το μόνο που ακούς να είναι τζιτζίκια...



Τη Δευτέρα το πρωί επανήλθα στην περιοχή έχοντας καταστρώσει στρατηγικό σχέδιο κι έφυγα με λάφυρα! Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο μοναδικός σκοπός στη ζωή μιας καλομαθημένης κορούλας του μπαμπά της είναι να στηρίζει την οικονομία της χώρας με τα λεφτά του. Όπως μπορείς να καταλάβεις, ούτε ο καύσωνας, ούτε η επερχόμενη γκρίνια των γονιών μου κατόρθωσαν να με αποτρέψουν από τον πειρασμό, περίοδος εκπτώσεων γαρ, και δη στην πρωτεύουσα. Οπότε, veni, vidi, vici και το αποτέλεσμα ήταν, παρόλο που ήθελα πάλι να σηκώσω όλο το μαγαζί και να φύγω, να περιοριστώ σε 4 (μόνο, αχ, πάει, χάλασα...) βιβλία κι ένα ζευγάρι σκουλαρίκια (παράπλευρες απώλειες...). Για να ικανοποιήσω την περιέργειά σου αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά κι επειδή είμαι σίγουρη πως θα προκαλέσω τη ζήλεια σου, αυτή τη στιγμή βάζω στη νέα τους θέση στη βιβλιοθήκη μου το Le petit Nicolas καθώς και το Les Enfants du capitaine Grant, το οποίο μάλιστα έχει des illustrations de l' édition originale Hetzel, όπως γράφει στο οπισθόφυλλο. Το αρχικό μου σχέδιο ήταν να φύγω με το 20000 Lieues sur les Mers, αλλά το μόνο αντίτυπο που είχε μείνει ήταν ένα παιδικό βιβλίο με ολόκληρο το κείμενο και πολύ ωραία εικονογράφηση, και το οποίο ψηνόμουν αγρίως να αγοράσω, αλλά ήταν τεράστιο και δεν υπήρχε περίπτωση να το κουβαλήσω μαζί με όλα τα υπόλοιπα πράγματά μου χωρίς να αφήσω την τελευταία μου πνοή κάπου μεταξύ των 2 σπιτιών μου. Την τετράδα συμπληρώνουν το The Silmarillion (που επιτέλους έγινε δικό μου! :D :D ) καθώς και το Scriblerus του Pope, ένα απολαυστικότατο βιβλίο που αποδεικνύει, μεταξύ άλλων, το ότι οι μεγαλομανείς χαζομπαμπάδες του 18ου αιώνα έτρεφαν τις ίδιες αξιώσεις για τα βλαστάρια τους με τους σημερινούς, ένα βιβλίο κατάλληλο για όσους έχουν πιτσιρίκια ή πρόκειται σύντομα να αποκτήσουν και επιθυμούν ο/η τζούνιορ να κατακτήσει τον κόσμο.



Η επιστροφή αργότερα την ίδια μέρα ήταν εξίσου απολαυστική, αφού είχα την ευτυχία να διαπιστώσω ότι το τοπίο ήταν εξίσου μαγευτικό και ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει τις 2 μέρες που μεσολάβησαν. Κι όταν λέω τίποτα, εννοώ τίποτα. Ούτε καν η επίδραση του κρύου νερού στα συγκεκριμένα σημεία της ανατομίας ενός άλλου τριχωτού, 45-φεύγα, κοιλαρά γυμνού κυρίου στην ίδια, γνωστή πλέον παραλία της βόρειας Πελοποννήσου. Μόνο που τώρα είχα και τα καινούργια μου βιβλιαράκια για παρέα.



Εδώ πρέπει να αναφέρω μία διαπίστωση. Το ταξίδι με το τρένο είναι μια μεγάλη απόλαυση για όλους, κι εκτός από τη θέα κρύβει και άλλα πολλά ευχάριστα στοιχεία, ώστε να βρίσκει κανείς, ειδικά τώρα το καλοκαίρι, αρκετές ομοιότητες με το αντίστοιχο μέσο μεταφοράς που συναντά κανείς μόνο σε ανεπτυγμένες χώρες του εξωτερικού, όπως την Ινδία. Αυτό όμως θα με έβγαζε εκτός θέματος, αλλά υπόσχομαι πως θα αποτελέσει υλικό για ένα καινούργιο ποστ, το οποίο αναμένεται να βγει στις αίθουσες μετά τον Δεκαπενταύγουστο, οπότε και θα επιλέξω ως συνήθως το ίδιο μέσο για τις ολιγοήμερες διακοπές μου στις ελαιοπαραγωγούς Κάτω Χώρες Κάτω απ' τ' Αυλάκι, στο τρίτο και θερινό σπίτι μου (χμμ, πολλά σπίτια έχω, κελεπούρι θα με έλεγα...)





Και για να ικανοποιήσω την αδιαμφισβήτη περιέργειά σου, κατόρθωσα κι έπεισα έναν ευγενέστατο και συμπαθέστατο Γάλλο, που πολύ θα ήθελα να κέρναγα καφέ σήμερα, αλλά πήγαινε Κέρκυρα με την κοπέλα του (λάθη που κάνει ο κόσμος όταν πάει διακοπές) να μου στείλει αντίγραφο των φωτογραφιών που έβγαζε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας, ώστε να πάρεις κι εσύ, ω αγαπημένε αναγνώστη, μια γεύση της μαγείας του ταξιδιού μας:

Τα Βάσανα της Αγάπης

Du musst das Leben nicht verstehen,
dann wird es werden wie ein Fest.
R. M. Rilke



καθώς ανέμισαν
τα μαλλάκια της
έτσι μπροστά στα μάτια
μου
λες και σαν ξαφνικά να ξύπνησα
και για πρώτη φορά
την είδα
- και την επρόσεξα -
την ωραία
νεαρή
κόρη


με συνεκίνησε
η αρμονία
των κινήσεών της
η ραδινότης των μελών
του κορμιού της
η γοητεία του βλέμματός
της
η απαλή στρογγυλάδα
των μαστών της
η όλη χάρη τέλος
που ανεδίδετο
από το
κομψό
ολόδροσο
πλάσμα


κι' αμέσως σκέφτηκα
- και "φιλοσόφησα" -
ο νους μου πήγε
στον αγαθό εκείνον
που μπορεί κάποτε
- μα είμαι βέβαιος -
να υποφέρη
μαρτυρικά
να δυστυχήση
σα θα φαντάζεται
πως έχει σκέψη
κι' έχει ψυχή
το τρυφερό
το αιθέριο
το
πλασματάκι


και να ματώνη η καρδιά του
ν' απελπίζεται
ως θ' αποδίδη
έστω και
κόκκο νου
στ' ολότελα
άδειο
μικρό
κρανίο





Το ποίημα αυτό, αν δεν ήξερα πως το έχει γράψει ο Εγγονόπουλος πριν έρθω στον κόσμο, θα ήμουν σίγουρη πως με περιγράφει. Το ξέρω πως, ως γνήσια μετριόφρων επιστήμονας, πάλι περιαυτολογώ, αλλά αυτή τη φορά κάνω και κάτι χειρότερο. Μπαίνω πάλι στα ποιητικά χωράφια της φίλης μου της Ανατολής, πιστεύω όμως πως για ακόμα μία φορά θα με συγχωρήσει. Το πέτυχα στο δίκτυο πριν από λίγες μέρες,κι από τότε έχει στρογγυλοκαθήσει στο κεφάλι μου και δε λέει να σταματήσει να επαναλαμβάνεται.




Το δίστιχο στην αρχή ανήκει σε ένα ποίημα του Ρίλκε και σε πολύ ελεύθερη δική μου μετάφραση σημαίνει :




Πρέπει τη ζωή να μην την καταλαβαίνεις,
και τότε θα αρχίσει να γίνεται σαν ένα πανηγύρι.

Να οργανωθούμε ρε παιδιά...

Άντε παίδες, τι θα γίνει? Δε θα την κάψουμε και την Πεντέλη φέτος, να συμπληρωθεί η τριάδα?

Έχουμε κι ένα οικόπεδο να αγοράσουμε, κι έχουν φτάσει και οι τιμές τους στα ύψη φέτος. Όχι για άλλο λόγο, να ξέρω τι θα πω και στη μαμά άμα ρωτήσει.

Κοιτάξτε το καλά, γιατί δεν πρόκειται να το δείτε στην Αττική σύντομα...

(μούαχαχαχααα....)*

Αυτή τη φορά, πάντως, η φωτιά φαινόταν από το μπαλκόνι του σπιτιού μου στην Αθήνα...






*σατανικό γέλιο, για όσους δεν το κατάλαβαν.


Note to self: να θυμηθώ να βάλω φέις κοντρόλ με βάση το άη κιού στο βλογ, ώστε να μη χρειάζονται τέτοιου είδους διευκρινίσεις.

O Captain! My Captain!

Ι.

O Captain! My Captain! our fearful trip is done;
The ship has weathered every rack, the prize we sought is won;
The port is near, the bells I hear, the people all exulting,
While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring.
But O heart! heart! heart!
O the bleeding drops of red!
Where on the deck my Captain lies,
Fallen cold and dead.


ΙI.

O Captain! My Captain! rise up and hear the bells;
Rise up! For you the flag is flung, for you the bugle trills:
For you bouquets and ribboned wreaths, for you the shores a-crowding:
For you they call, the swaying mass, their eager faces turning
Here Captain! dear father!
This arm beneath your head;
It is some dream that on the deck,
You've fallen cold and dead.


ΙII.

My Captain does not answer, his lips are pale and still;
My father does not feel my arm, he has no pulse nor will;
The ship is anchor'd safe and sound, its voyage closed and done;
From fearful trip the victor ship comes in with object won!
Exult, O shores, and ring, O bells!
But I with mournful tread,
Walk the deck my captain lies,
Fallen cold and dead.



Το παραπάνω είναι ένα ποίημα του Walt Whitman, το οποίο έγραψε το 1865, λίγο καιρό μετά τη δολοφονία του Abraham Lincoln.

Μοντέρνα τέχνη

Ξύπνησε πρωί πρωί από την καταραμένη ζέστη. Έσουρε τα βήματά του μέχρι την κουζίνα, κι άνοιξε αντανακλαστικά τα ντουλάπια για να φτιάξει το μοναδικό highlight της μέρας του, το φραπέ με τα άπειρα παγάκια.



Και τότε συνειδητοποίησε το μέγεθος της εισβολής. Δεκάδες μυρμήγκια μοχθούσαν κουβαλώντας τα αγαθά που είχε μοχθήσει επιμελώς ο ίδιος να παρατήσει πάνω στον πάγκο. Εκεί αφηνίασε. Ώρες δημιουργίας, χαμένες! Σας είπε κανείς, άρχισε να ωρύεται, πως θέλω να μου συμμαζέψετε τον πάγκο??? Τα ψίχουλα έκανα μια ώρα χτες να τα αφήσω στην ακριβή θέση που τα βρήκατε, σιχαμένα, τακτικά, που αρνείσθε να μεταλλαχθείτε σαν τις κατσαρίδες, σκουλήκια!


*&%$***@#(*#((!!**(^&!@@!!!!


Άρπαξε ένα από το τσουλούφι και, αφού του φώναξε να αφήσει την ντομάτα από τη χτεσινή σαλάτα που κουβάλαγε κάτω, πέρασε το όριο της υπομονής του και έκανε, τρέμοντας, αυτό που ψώφαγε τόσην ώρα να κάνει. Κάθε μυρμήγκι που είχε φορτωθεί κάτι από το έργο τέχνης του πέρναγε στην αθανασία και γινόταν και το ίδιο μέρος του. Ο ίδιος φρόντισε, ώστε κάθε χαμερπές πλάσμα που δεν ήξερε πως προχωράει στο χαμό του, να το μάθει και να γίνει για πάντα ένα με το ψίχουλο ή το κομματάκι κρεμμυδιού που κουβαλούσε.

Πέθανε σίχαμα, πέθανε, φώναζε, και την ίδια στιγμή σκέφτηκε τον παππού του και το οπλοπολυβόλο του από τον εμφύλιο, που, ως αγνώμων εγγονός, το είχε δωρίσει στο μουσείο των αγωνιστών της Άνω Κολοπετεινίτσας, τόπο καταγωγής του. Μόνο να το είχε εδώ, ε, ρε κάτι γλέντια που θα έκανε! Και συνέχισε το έργο του, σίγουρος ότι η θεία μανία που τον διακατείχε θα αντικατοπτριζόταν στα απομεινάρια της σφαγής επάνω στον πάγκο. Τον πάγκο, που μόνο εκείνη θα καθαρίσει ποτέ, έτσι για να μάθει που τόλμησε να με αφήσει για εκείνον που δεν ξέρει ούτε πού είναι οι πετσέτες του μπάνιου στο ίδιο του το σπίτι.




Δυο μήνες. Δυο μήνες είχε να κάνει ο πρώην ψυχαναγκαστικός με την καθαριότητα οποιαδήποτε δουλειά μέσα στο σπίτι. Ένα κύμα καύσωνα, παρά τους λεπτομερείς υπολογισμούς του, το άντεξαν οι γείτονες, και μαζί και τη μπόχα που ξεγλιστρούσε πάνω από το χαλάκι της πόρτας και μέσα από τις γρίλιες. Στο δεύτερο, σκέφτηκε κι επιτέλους ηρέμησε, ή που θα ανοίξουν με εκρηκτικά την πόρτα και θα με βγάλουν, ή που θα τη σύρουν από τα μαλλιά και με απειλή λιθοβολισμού θα την αναγκάσουν να γυρίσει πίσω και να τα καθαρίσει...

Όνειρα Θερινής Νυκτός

Διαλέγετε και παίρνετε.

Εγώ, πάντως, προτιμώ τον κύριο που έχει ξαπλώσει νωχελικά πάνω στον πάγο...

Curiosity killed the cat

Τελικά, και ο υπολογιστής μας έχει προσωπικότητα και ταμπεραμέντο.




Γι' αυτό, καλό θα είναι να προσέχουμε τι γράφουμε σ΄ αυτόν.



Όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά, σε ποστ και κόμμεντς.
Για μια καθαρή βλογόσφαιρα κι αυτό το καλοκαίρι...





Μια ευγενική προσφορά αυτού του μπλογκ, ειδικά αφιερωμένη σε εσάς εκεί έξω ( κι εμάς εδώ μέσα ) που πρέπει να το πάρουμε απόφαση να καθαρίσουμε τον υπολογιστή μας, πληκτρολόγια, desktop, κλπ..
Προσέχουμε για να έχουμε...

Music rulez!!!

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των Μουσών, θα πρέπει να παραδεχτώ πως έχω ταλαιπωρήσει πολύ τις τέχνες σε αυτό το τέταρτο του αιώνα κατά το οποίο λαμπρύνω τον κόσμο με την παρουσία μου. Η Μουσική πρέπει να ομολογήσω πως είναι εκείνη που έχω ταλαιπωρήσει περισσότερο από τις άλλες. Πάντα ήταν η αγαπημένη μου, μάλλον διότι πρώτα με εκείνη ήρθα σε επαφή, και της έχω δώσει περίοπτη θέση, όπως θα έχεις ήδη αντιληφθεί, και στο blog που διαβάζεις τώρα. Το πιάνο μου, μάλιστα, είναι το μόνο υλικό αγαθό το οποίο θεωρώ δικό μου και δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να αντέξω να το αποχωριστώ.


Έτσι, λόγω της σημερινής μέρας, βρήκα αφορμή να χωθώ στα μουσικά μπαουλάκια μου και να ξαναθυμηθώ αγαπημένες μελωδίες. Αναγκάστηκα να αφήσω πάρα πολλά απ' έξω και σας βεβαιώ πως, από ένα σημείο και μετά σταμάτησα να ψάχνω και απλά χαιρόμουν με τη μουσική. Χωρίς να αποτελεί με κανένα τρόπο αντιπροσωπευτικό δείγμα του τι ακούω κατά καιρούς, ελπίζω να χαρείτε κι εσείς.

Prelude No.6 in D minor
Well - Tempered Clavier
J. S. Bach (Glenn Gould)


Op. 074, Symphony in B minor "Pathétique"
P. I. Tchaikovsky (Leningrad Philharmonic)


Die Moritat von Mackie Messer
Die Dreigroschenoper
Κ. Weill


Rhapsody in Blue
G. Gershwin


The Great Gig in the Sky
The Dark Side of the Moon
Pink Floyd


L.A. Woman
L.A. Woman
The Doors


Noble Dame
Reflections
Μ. Χατζιδάκις (Raining Pleasure, Έλλη Πασπαλά)

Καλή ακρόαση!

III

"Λεφτά ή ύπνος?" αναρωτήθηκε για ακόμα μία φορά, κι έγειρε από την άλλη πλευρά, ικετεύοντας το Μορφέα να τον πάρει επιτέλους στην αγκαλιά του.



........




Όταν κοιμόταν, είδε στο όνειρό του πως ήταν ο Σκρουτζ, όχι της ευτυχισμένης φτωχής νεότητας, αλλά της προχωρημένης ηλικίας, κι έκανε βουτιές σε σωρούς από νομίσματα.

Παραισθήσεις II

In The Death Car

Σουήτ σιξτήν

Ναι, οκ, είμαι μικρή ακόμα. Αν και υπάρχουν και άλλοι που είναι πιο μικροί από μένα, όπως έχω διαπιστώσει τον τελευταίο καιρό.

Και τους ζηλεύω για αυτό. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό. Απλά τους ζηλεύω.



Και μ' αρέσει που είμαι ακόμα μικρή. Μ' αρέσει που μπορώ να πάω σε μια συναυλία τζαζ, όπως το υπέροχο τριήμερο που μόλις πέρασε, και το μόνο που σκέφτομαι κατά τη διάρκεια είναι η μουσική, από το πρώτο λεπτό, χωρίς να χάσω ούτε νότα.



Δε θέλω να μεγαλώσω. Δε θέλω. Το ξέρω ότι μπορεί και να μη γίνεται. Απλά δε θέλω.



Πώς μερικοί, όμως, το καταφέρνουν αυτό? Μεγαλώνουν και δε μεγαλώνουν, βρίσκουν πάντα ένα τρόπο και το παιδί που κουβαλάνε μέσα τους το αφήνουν συχνά να βγει έξω και να παίξει, ελεύθερο. Πώς το κάνουν αυτοί????


Και μη μου πείτε πως δεν είναι ευτυχισμένοι, γιατί το τι είναι ευτυχία και τι όχι, τι μπορεί να σου δώσει ευτυχία στη ζωή, είτε ως μικρές μεμονωμένες στιγμές, είτε ως μια λιγότερο βραχυπρόθεσμη κατάσταση, σηκώνει πολύ μεγάλη συζήτηση.


Προς το παρόν, το πρόβλημά μου είναι πως δε θέλω να μεγαλώσω. Δεν είναι πως δε θέλω να βρω δουλειά και υποχρεώσεις, ίσα ίσα, το αντίθετο ισχύει, απλά δε θέλω να μεγαλώσω. Θέλω όταν αισθανθώ την ανάγκη να πέσω σε παραλήρημα, όπως κάνω αυτή τη στιγμή, ή να βαρέσω μια νευρική κρίση, να μπορώ να το βγάλω από μέσα μου. Και θέλω, όταν πέφτω για ύπνο, να μπορώ να κλείνω τα μάτια και να κοιμάμαι.




Δε θέλω να μεγαλώσω.





Ασταγδιάλα, που θα έλεγε κι ο Πρόβατος.

Παραισθήσεις I

...


He could see his own reflection in a tiny pool edged with moss and lily pads, and he looked at himself for a moment, as fascinated as Narcissus. The mind reaction was beginning to settle in, slowing down his chain of thought, by seeming to increase the connotations of every idea and every bit of sensory input. Things began to take on weight and thickness that had been heretofore invisible. He paused, getting to his feet again, and looked through the tangled snarl of willows. Sunlight slanted through in a golden, dusty bar, and he watched the interplay of motes and tiny flying things for a bit before going on.

The drug had often disturbed him: his ego was too strong (or perhaps just too simple) to enjoy being eclipsed and peeled back, made a target for more sensitive emotions - they tickled at him (and sometimes maddened him) like the touch of a cat's whiskers. But this time he felt fairly calm. That was good.

He stepped into the clearing and walked straight into the circle. He stood, letting his mind run free. Yes, it was coming harder now, faster. The grass screamed green at him; it seemed that, if he bent over and rubbed his hands in it he would stand up with green paint all over his fingers and palms. He resisted a puckish urge to try the experiment...

...Coherent thought was now impossible. His teeth felt strange in his head, tiny tombstones set in pink moist earth. The world held too much light. He climbed up on the altar and lay back. His mind was becoming a jungle full of strange thought - plants that he had never seen or suspected before, a willow - jungle that had grown up around a mescaline spring. The sky was water and he hung suspended over it. The thought gave him a vertigo that seemed faraway and unimportant.

A line of old poetry occurred to him, not a nursery voice now, no; his mother had feared the drugs and the necessity of them; this verse came from the Manni - folk to the north of the desert a clan of them still living among machines that usually didn't work ... and which sometimes ate the men when they did. The lines played again and again, reminding him (in an unconnected way that was typical of the mescaline rush) of snow falling in a globe he had owned as a child, mystic and half fantastical:

Beyond the reach of human range
A drop of hell, a touch of strange

The trees which overhung the altar contained faces. He watched them with abstract fascination: Here was a dragon, green and twitching, here a wood - nymph with beckoning branch arms, here a living skull overgrown with slime. Faces. Faces.
...





St. King
The Dark Tower, The Gunslinger

Πρωινό ξύπνημα

Σήμερα το πρωί χρειαζόμουν λεφτά, οπότε αποφάσισα να αποδεχτώ τη μοίρα μου και να το πάρω απόφαση πως έπρεπε να πάω μέχρι την τράπεζα.

Αφού έφτασα κι έκοψα χαρτάκι, κατά τη προσφιλή μου πρακτική κατά τη διάρκεια της αναμονής στην τράπεζα, σε ένα ιατρείο και σε άλλους εξίσου βαρετούς χώρους, χάζευα τους γύρω μου. Εκτός από τους συνήθεις παπούδες και γιαγιάδες, οι γνωστοί πελάτες της Αγροτικής, σε ένα από τα καθίσματα καθόταν και μία κοπέλα, γύρω στα είκοσι πέντε, η οποία δεν φαινόταν να συνοδεύει κανέναν, και η οποία βρισκόταν εκεί πριν από μένα. Κρατούσε ένα βιβλίο, το οποίο διάβαζε κιόλας (!!). Δυστυχώς, δεν έχω συνηθίσει σε αυτή την εικόνα σε δημόσιο χώρο και, όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου την τελευταία φορά που θυμάμαι κάποιον με ένα βιβλίο στο χέρι σε χώρο εκτός του πανεπιστημίου ή της βιβλιοθήκης. Επειδή, λοιπόν, κάτι τέτοιο σπανίως το πετυχαίνει κανείς, αποφάσισα να συνεχίσω να την περιεργάζομαι. Η κοπέλα πότε πότε σήκωνε το κεφάλι της και κοίταζε το νούμερο που εξυπηρετούσε ο ταμίας. Ως εκ γενετής περίεργος άνθρωπος, μετακινήθηκα λίγο ώστε να μπορέσω να διακρίνω πως το βιβλίο που διάβαζε ήταν το "The Drawing of the Three", και μάλιστα στην αγγλική έκδοση! Το κλου της υπόθεσης, όμως, ήταν πως κάποια στιγμή η κοπέλα κοίταξε το νούμερο στο φωτεινό πίνακα, μετά το νούμερο στο χαρτάκι της, το οποίο προφανώς είχε περάσει, κι αντί να πάει και να κλαφτεί στον ταμία, για να μην περιμένει άλλο, σηκώθηκε, πήγε μέχρι το μηχάνημα, πήρε νέο αριθμό και μετά συνέχισε απερίσπαστη το διάβασμα.




Αυτά.





(Ελπίζω πως κάπου εκεί έξω, ένας από τους μυριάδες αναγνώστες μου, διαβάζοντας το ποστ αυτό, θα θεωρήσει το συμβάν κάτι φυσιολογικό. Αλλιώς την έχουμε κάτσει ομαδικώς.)

Απεγνωσμένο διάβημα

Τα παλιά τα χρόνια που βρισκόμουν σε πιο τρυφερή ηλικία ( για να μην παρεξηγηθούμε, και τώρα τρυφερή είναι, σαν την καρδιά ενός μαρουλιού, αλλά μιλάμε για ακόμα πιο τρυφερή τώρα ), έμενα με τους γονείς μου σε μονοκατοικία. Οποία ευτυχία! Και κήπο διέθετε ( και διαθέτει ), και άπλετο χώρο για να μπορώ να παίξω, και απόλυτη ηρεμία και ησυχία, την οποία συχνότατα αποζητούσα, ώστε να μπορέσω να καταβροχθίσω απερίσπαστη ακόμα ένα βιβλίο.

Τα τελευταία χρόνια, λοιπόν, που η ανάγκη με έριξε σε μια αξιολάτρευτη και ολόδική μου γκαρσονιέρα, ανακάλυψα τις χαρές (!?) του ακάλυπτου. Ο ακάλυπτος μιας πολυκατοικίας έχει, ως γνωστόν, πολλές χρήσεις. Εκτός από μεγάλο τασάκι, μεγάααλη αγκαλιά για τα φρεσκοπλυμμένα ρούχα μου και τα μανταλάκια που τα συνοδεύουν, τον πλέον εξελιγμένο χώρο για αλίευση λαβρακίων και μετάδοση κουτσομπολιών με τους δίπλα, πάνω, κάτω, και δε συμμαζεύεται, έχει, όπως έμαθα, ακόμα 2 χρήσεις, χαρακτηριστικές των ηθών και των εθίμων του τόπου μας.

Πρώτον, στην απέναντι πολυκατοικία πάντα θα πετύχει κανείς αντιπροσώπους και των 2 φύλων, παρόμοιας ηλικίας με αυτόν και τους γνωστούς του. Άρα, το πρωί που ξυπνάς έχεις ακόμα ένα κίνητρο, για να σηκωθείς από το κρεβάτι και κάτι ενδιαφέρον για να χαζέψεις με τον πρωινό φραπέ. (Στατιστικές μελέτες έχουν δείξει πως ο βασικός παράγων "θέα" μετράει πολύ και στην αποδοχή ή απόρριψη πρόσκλησης για καφέ στο μπαλκόνι.)

Δεύτερον, ο ακάλυπτος χρησιμεύει και ως τζουκ μποξ, ειδικά σε περιπτώσεις που βαριέσαι να ψάξεις τους σταθμούς στο ραδιόφωνο. Έχει, λοιπόν, πάρτυ ο από κάτω? Ανοίγεις το παράθυρο και συμμετέχεις κι εσύ στη χαρά του, ειδικά τώρα το καλοκαιράκι. Έχει ντέρτια η απέναντι? Αναρωτιέστε παρέα ποια θυσία έχει κάνει η άλλη για τον πρώην. Ακούει η τρελλή κουλτουριάρα του τρίτου Νόρμα τα μεσάνυχτα γιατί ταυτίστηκε με το στόρυ? ( όχι εντελώς, την πυρά στο τέλος βγάλτε την έξω, δεν θα πάει να πέσει, έπιασε και ζέστη ). Άνθρωπος είσαι, θα τα μαζέψεις τα μπογαλάκια σου και θα σηκωθείς να φύγεις από το τρελοκομείο.






Που θέλω να καταλήξω με όλα αυτά??






Αν εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές είσαι ψηλός, ξανθός, με θεληματικό πηγούνι, γυμνασμένο σώμα, φίλους αναλόγων προσόντων και μένεις στην γκαρσονιέρα του τρίτου ακριβώς απέναντί μου, μη μετακομίσεις, πληηηηηζ, άδειασε τα πακέτα, και σου υπόσχομαι να τρώμε γεμιστά από τα χεράκια μου κάθε κυριακή για το υπόλοιπο του καλοκαιριού. Και ακόμα, με πόνο ψυχής, υπόσχομαι να χαμηλώνω την ένταση σε όλες τις ιταλικές όπερες ( εκτός από αυτές του δάσκαλου, διότι θα είναι ιεροσυλία ).

Διευκρινίσεις

Λοιπόν, λοιπόν, επειδή τον τελευταίο καιρό τα έχουμε μπλέξει λίγο, και κρίμα είναι, μεγάλοι άνθρωποι να κρυβόμαστε πίσω από ο,τιδήποτε ( το δάχτυλό μας, τα φουστάνια της μαμάς μας, το βλογ μας, έναν φανταστικό ροζ ελέφαντα, ό,τι διαθέτει κανείς τελοσπάντων ) ακολουθούν κάποιες απαραίτητες επεξηγήσεις φιλολογικού χαρακτήρα.




Όταν τον/την κοιτάς και πεταλούδες στο στομάχι σου υπενθυμίζουν την ανάγκη να τον/την βάλεις κάτω και να μπουρλοτιάσετε το δωμάτιο/μπαρ/γραφείο/αυτοκίνητο ( πιστεύω πως πιάσατε μέχρι τώρα το νόημα ), έχουμε μια ξεκάθαρη περίπτωση κάβλας*.


Όταν σου έρχεται μια ακατάσχετη επιθυμία να τον/την κακομαθαίνεις, ταΐζεις στο στόμα, να είστε όλη μέρα μαζί, ακόμα κι αν μετά τη 15η φορά ΔΕΝ αντέχετε άλλο, τον σκέφτεσαι και πεταλουδίτσες τριγυρίζουν, αηδόνια κελαηδάνε, λουλουδάκια ευωδιάζουν, πετάει ο Ντάμπο και μαζεύονται όλοι οι ήρωες του Ντίσνευ για καντάδες, έχουμε μια ξεκάθαρη περίπτωση έρωτος.


Όταν πονάς μαζί του/της τη μία φορά που πονάει σοβαρά, και ακόμα κι αν δεν στο έχει πει, τον/την καταλαβαίνεις από τη χροιά της φωνής στο τηλέφωνο, και ακόμα κι αν ξεβολεύεσαι εσύ, κάνεις ότι μπορείς για να νιώσει καλύτερα ο άλλος, χωρίς να το διατυμπανίζεις, χωρίς να περιμένεις οποιοδήποτε αντάλλαγμα ( όχι ότι δε θα είναι ευπρόσδεκτο, αλλά δεν το κάνεις για αυτό ), τότε μπορούμε να πούμε ότι ίσως πρόκειται και για αγάπη. **






Το καλύτερο, βέβαια, το ζούμε όταν όλα τα παραπάνω συνδυάζονται, γεγονός τόσο σπάνιο όσο η αναπαραγωγή των πάντα σε συνθήκες αιχμαλωσίας.

*Καθ' ότι το συγκεκριμένο πόνημα ασχολείται με φιλολογικές αναζητήσεις, θα ήθελα να εκφράσω μιαν απορία στους αναγνώστες μου, οι οποίοι, ως γνωστόν, ανήκουν στην πλειοψηφία τους στα ανώτερα πνευματικά στρώματα ( και παπλώματα ) της κοινωνίας μας. Δεν έχω ασχοληθεί με το συγκεκριμένο ερώτημα επισταμένως, πρέπει να ομολογήσω, αλλά η ορθογραφία της λέξεως είναι κάβλα ή καύλα ?


**Για να το ξεκαθαρίσουμε, για αγάπη μιλάμε κυρίως όταν υπάρχει και κάποια αναλόγου επιπέδου ανταπόκριση από την άλλη πλευρά. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση το όλο σκηνικό μπορεί να χαρακτηριστεί άνετα ως καθαρή χαζομάρα, κόλλημα, ανασφάλεια, μαζοχισμός, κλπ.

caban la ka kratchie

Από το πρωί μου έχει κολλήσει σε αθεράπευτο βαθμό. Έχω βάλει το WMP11 στο repeat και το έχω ακούσει κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές. Άντε, μπας και καταφέρουμε να διώξουμε τον παλιόκαιρο και τη μουντίλα, και καταφέρουμε να πάμε για κανένα μπανάκι...

caban la ka kratchie

ΥΓ : Αν κάποιος, όποιος, καταφέρει να βρει τι σημαίνουν οι στίχοι, ας μου το πει κι εμένα, γιατί βαριέμαι να γκουγκλάρω αυτή τη στιγμή...

Αχχ, διλήμματα...

Συμβουλές προς επίδοξους σεφ (earned the hard way) : άμα επιθυμείτε να δημιουργήσετε ένα ονειρεμένο δείπνο, και βρίσκεστε σε ένα deli κρεοπωλείο (διότι ή είμεθα γκουρμέδες, ή δεν είμεθα) για ένα χρονικό διάστημα πέραν του δεκαλέπτου, αδυνατώντας να αποφασίσετε αν την αισθητική σας τελειότητα θα έκανε ευτυχισμένη αγριογούρουνο με κρούστα από βότανα, ή αρνάκι χωριάτικο στο φούρνο με πατατούλες, κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και βγείτε από εκεί μέσα.











Μάλλον ψαράκι λαχτάρησε ο ουρανίσκος σας και αρνείσθε να τον πιστέψετε...

Θέλω...

... να πάω για μπάνιο τώρα, σήμερα, επιτέλους, γμ τη βροχή μου, γμτ μου !!!!