To His Coy Mistress

HAD we but world enough, and time,
This coyness, Lady, were no crime.
We would sit down and think which way
To walk and pass our long love's day.
Thou by the Indian Ganges' side
Shouldst rubies find: I by the tide
Of Humber would complain. I would
Love you ten years before the Flood,
And you should, if you please, refuse
Till the conversion of the Jews.
My vegetable love should grow
Vaster than empires, and more slow;
An hundred years should go to praise
Thine eyes and on thy forehead gaze;
Two hundred to adore each breast,
But thirty thousand to the rest;
An age at least to every part,
And the last age should show your heart.
For, Lady, you deserve this state,
Nor would I love at lower rate.



But at my back I always hear
Time's winged chariot hurrying near;
And yonder all before us lie
Deserts of vast eternity.
Thy beauty shall no more be found,
Nor, in thy marble vault, shall sound
My echoing song: then worms shall try
That long preserved virginity,
And your quaint honour turn to dust,
And into ashes all my lust:
The grave 's a fine and private place,
But none, I think, do there embrace.



Now therefore, while the youthful hue
Sits on thy skin like morning dew,
And while thy willing soul transpires
At every pore with instant fires,
Now let us sport us while we may,
And now, like amorous birds of prey,
Rather at once our time devour
Than languish in his slow-chapt power.
Let us roll all our strength and all
Our sweetness up into one ball,
And tear our pleasures with rough strife
Thorough the iron gates of life:
Thus, though we cannot make our sun
Stand still, yet we will make him run.




Andrew Marvell. 1621–1678





Να αναφέρω μόνο πως ανακάλυψα αυτό το ποίημα εξαιτίας του Αθήναιου και πως για το σημερινό ποστ δε φταίω εγώ, αλλά αυτός που μου βάζει τέτοιες ιδέες!

Το Πρώτο Ποστ του Μήνα, ή αλλιώς, Βαριέμαι να Βρω Τίτλο της Προκοπής

Επειδή συγγενείς και φίλοι με έκραξαν για το μέγεθος του τελευταίου διαδικτυακού λογοτεχνικού μου πονήματος (βλ. πρόσφατο ποστ - σεντόνι), θα αυτοπεριοριστώ, όσο γίνεται, στα πιο ενδιαφέροντα σημεία της τελευταίας εβδομάδας. Κάποια μέρα, όμως, θα δείτε, θα αναγνωριστεί το ταλέντο μου.



Χάιλαιτ των τελευταίων ημερών:

Το τεράστιο πορτοκαλί φεγγάρι καθώς έδυε στο βάθος του Μεσσηνιακού. Και το ότι το έβλεπα να δύει καθισμένη πίσω από πολεμίστρες στους πρόποδες του Ταΰγετου, έχοντας στα πόδια μου την ολόφωτη Καλαμάτα και τη θάλασσα, την απέραντη θάλασσα. (Ναι, δεν άντεξα να περιμένω μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο. Αλλά κι εσείς στη θέση μου το ίδιο κάνατε / θα κάνατε.)



Πρόβλημα των τελευταίων ημερών:

Κινητό με γνωστές διαστάσεις, φέρον κίτρινο μαγιό, σε χρόνο t_o ξεκινά την κίνησή του από εξέδρα ύψους 5m από την επιφάνεια της θάλασσας υπό γωνία φ πάνω από το οριζόντιο επίπεδο. Η αρχική ταχύτητα u_o είναι γνωστή, καθώς και η επιτάχυνση της βαρύτητας. Την αντίσταση του αέρα τη θεωρούμε αμελητέα (αφού έτσι κι αλλιώς έχουμε νηνεμία, διότι, αν φύσαγε, θα είχε τρελλό κύμα και δεν θα υπήρχε περίπτωση να φτάσει το κινητό μέχρι την εν λόγω κυβική εξέδρα κολυμπώντας).

α) Για ποια γωνία φ θα έχει το κινητό μέγιστο βεληνεκές? (άιντε, πολύ εύκολα σας βάζω για αρχή)

β) Για ποιά u_o' θα αυξηθεί το βεληνεκές κατά 50%?

γ) Αν το κινητό αποφασίσει κάποια στιγμή να βουτήξει από εκεί πάνω με το κεφάλι (για φέτος χλωμό το βλέπω, ακόμα εξασκείται σε βουτιές με το κεφάλι από τα 3m και η βελτίωση είναι μικρή), τι σχήμα σώματος πρέπει να έχει (και το κυριότερο, πώς θα το επιτύχει αυτό ???), ώστε οι αρνητικές επιπτώσεις της προσθαλάσσωσης να είναι οι μικρότερες δυνατές?





Όποιος αποφασίσει να ασχοληθεί σοβαρά με το πρόβλημα, παρακαλείται να επικοινωνήσει με τον administrator του blog "Βιο-λογίες" για τις τιμές των μεγεθών που δεν δίδονται. Διεύθυνση επικοινωνίας στο προφίλ παραπλεύρως. Κάθε σωστή απάντηση θα αμειφθεί καταλλήλως και κατά περίπτωση.

Απολογισμός τριημέρου

...ο βραχυπρόθεσμος, πάντα:

2 ήττες - αρκετές νίκες, με αυξητική τάση

Με τέτοια απόδοση, μάλλον πάμε για πρωτάθλημα...

:)

Summer in the cities

Αγαπημένε μου αναγνώστη,



με βρίσκεις χαλαρή και ανανεωμένη, ιδιαίτερα χαλαρή και ανανεωμένη έχω να πω. Ένας από τους βασικούς λόγους είναι πως μόλις γύρισα από ένα τριήμερο σε ένα μέρος που μου είχε λείψει πολύ. Λίγο από ανάγκη, λίγο από επιλογή, έχω ξεμείνει Πάτρα για το καλοκαίρι (οι οικογενειακές υποχρεώσεις του δεκαπενταύγουστου πιστεύω πως δεν πιάνουν για διακοπές, ακόμα κι αν περιλαμβάνουν θάλασσα). Το Σάββατο έφυγα από τη μία πόλη και πήγα στην άλλη, την Αθήνα. Είχα να πάω σπιτάκι μου από το Πάσχα και μου είχε λείψει το πιάνο μου και οι βόλτες στο κέντρο. Λοιπόν, αν ποτέ χρειαστεί να κάνεις τη διαδρομή, προτίμησε το τρένο. Ειδικά τώρα το καλοκαίρι, περνάει μέσα από περιβόλια και πρασινάδες, και σε αρκετά σημεία ακριβώς πάνω από την παραλία, προσφέροντας πανέμορφη θέα. Η διαδρομή πέρασε χωρίς να το καταλάβω, χαζεύοντας τα διάφανα νερά και τους λουόμενους.



Σε αυτό το σημείο πρέπει να διακόψω τη μαγευτική διήγηση για να απευθύνω μια παράκληση στο ευρύ κοινό. Αν έχει καύσωνα και θέλετε να κάνετε ένα μπάνιο, τι πιο λογικό από το να πάρετε το αμόρε, τους φίλους ή τη γυναίκα και τα παιδιά, να εντοπίσετε την παραλία της αρεσκείας σας και να σπεύσετε για βουτιές. Κι εγώ στη θέση σας το ίδιο θα έκανα. Στην περίπτωση, μάλιστα, που κάνει τόση ζέστη που δεν αντέχετε ούτε το μαγιό επάνω σας, μια τέτοια απόδραση μοιάζει επιβεβλημένη. Βέβαια, αν είστε άντρας άνω τον 40, ή φαίνεστε ότι είστε άνω των 40, και ιδίως αν διαθέτετε ευμεγέθη κοιλιά και πυκνότερη τριχοφυία από το συνηθισμένο, παρατηρείστε, σας εκλιπαρώ, αν βρίσκεστε σε μικρή απόσταση από γραμμές τρένου, διότι πρέπει να μάθετε πως φαίνονται τα πάντα, και δεν αποτελείτε ιδιαίτερα ευχάριστο θέαμα για τους επιβάτες. Επίσης, έχω να προσθέσω πως όντως το κρύο νερό συρρικνώνει ορισμένα τμήματα της ανδρικής ανατομίας.



Μετά από ένα ευχάριστο ταξίδι, παρά ορισμένα ατυχή περιστατικά, κατάφερα να φτάσω στο σπιτάκι μου. Το διήμερο πέρασε με τις προσπάθειές μου να παίξω πιάνο. Εδω έχω να πω πως μετανιώνω πλέον πικρά που δεν κατάφερνε να με πείσει η κυρία Άννα να κάνω τις ασκήσεις και τις κλίμακες που έπρεπε να γίνουν, αλλά εγώ βαριόμουν αφόρητα, και που προτιμούσα να παίζω πιο ευχάριστα κομμάτια. Τώρα πλέον, εννοείται πως, όχι πρελούδια του Bach, ούτε καν σονάτες του Mozart δεν κατάφερα να παίξω αξιοπρεπώς, κομμάτια που παλιότερα κυλούσαν ανεμπόδιστα κάτω από τα πανέμορφα δάχτυλά μου... Λογικό βέβαια, αφού είχα πάνω από χρόνο να το ακουμπήσω, δεν είναι σαν το σεξ και το ποδήλατο, που άμα τα ξαναπιάσεις, τα θυμάσαι μια χαρά, όσος καιρός κι αν έχει περάσει, αν κι έχω αρχίσει να έχω αμφιβολίες για το κατά πόσο ισχύει κάτι τέτοιο και για το σεξ. Το ποδήλατο, όπως έχω επανειλημμένως ελέγξει, έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Το πιάνο, πάντως, μου συμπεριφέρθηκε σαν περιφρονημένη ερωμένη, που μπορεί κάποια στιγμή να σε αφήσει ξανά να τη χαρείς, αλλά αν δεν την κανακέψεις, δεν τη φροντίσεις και δεν τη χαϊδέψεις, δεν θα σου χαρίζεται για πολύ ακόμα. Και μάλλον έχει τσαντιστεί αρκετά με μένα, παρά τις παλιές καλές εποχές, και θα με ταλαιπωρήσει πολύ για να επανέλθω...



Η Κυριακή πέρασε με παλιά και αγαπημένη παρέα και θέα το ηλιοβασίλεμα στην παραλία του Αλίμου... Δε θα πω τίποτε άλλο, μόνο πως μου είχε λείψει η χαζούλα που τώρα αρμενίζει στο Αιγαίο, και η άλλη, η αγχωμένη... Και μετά βόλτα στο κέντρο, χαζεύοντας τους τουρίστες που χάζευαν την Πλάκα, και μικρή βόλτα μέχρι τους πρόποδες του νυχτερινού Λυκαβηττού. Μεγάλη ευτυχία αυτή, απερίγραπτη, να περπατάς στο κέντρο, βράδυ, στη Σόλωνος, και το μόνο που ακούς να είναι τζιτζίκια...



Τη Δευτέρα το πρωί επανήλθα στην περιοχή έχοντας καταστρώσει στρατηγικό σχέδιο κι έφυγα με λάφυρα! Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο μοναδικός σκοπός στη ζωή μιας καλομαθημένης κορούλας του μπαμπά της είναι να στηρίζει την οικονομία της χώρας με τα λεφτά του. Όπως μπορείς να καταλάβεις, ούτε ο καύσωνας, ούτε η επερχόμενη γκρίνια των γονιών μου κατόρθωσαν να με αποτρέψουν από τον πειρασμό, περίοδος εκπτώσεων γαρ, και δη στην πρωτεύουσα. Οπότε, veni, vidi, vici και το αποτέλεσμα ήταν, παρόλο που ήθελα πάλι να σηκώσω όλο το μαγαζί και να φύγω, να περιοριστώ σε 4 (μόνο, αχ, πάει, χάλασα...) βιβλία κι ένα ζευγάρι σκουλαρίκια (παράπλευρες απώλειες...). Για να ικανοποιήσω την περιέργειά σου αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά κι επειδή είμαι σίγουρη πως θα προκαλέσω τη ζήλεια σου, αυτή τη στιγμή βάζω στη νέα τους θέση στη βιβλιοθήκη μου το Le petit Nicolas καθώς και το Les Enfants du capitaine Grant, το οποίο μάλιστα έχει des illustrations de l' édition originale Hetzel, όπως γράφει στο οπισθόφυλλο. Το αρχικό μου σχέδιο ήταν να φύγω με το 20000 Lieues sur les Mers, αλλά το μόνο αντίτυπο που είχε μείνει ήταν ένα παιδικό βιβλίο με ολόκληρο το κείμενο και πολύ ωραία εικονογράφηση, και το οποίο ψηνόμουν αγρίως να αγοράσω, αλλά ήταν τεράστιο και δεν υπήρχε περίπτωση να το κουβαλήσω μαζί με όλα τα υπόλοιπα πράγματά μου χωρίς να αφήσω την τελευταία μου πνοή κάπου μεταξύ των 2 σπιτιών μου. Την τετράδα συμπληρώνουν το The Silmarillion (που επιτέλους έγινε δικό μου! :D :D ) καθώς και το Scriblerus του Pope, ένα απολαυστικότατο βιβλίο που αποδεικνύει, μεταξύ άλλων, το ότι οι μεγαλομανείς χαζομπαμπάδες του 18ου αιώνα έτρεφαν τις ίδιες αξιώσεις για τα βλαστάρια τους με τους σημερινούς, ένα βιβλίο κατάλληλο για όσους έχουν πιτσιρίκια ή πρόκειται σύντομα να αποκτήσουν και επιθυμούν ο/η τζούνιορ να κατακτήσει τον κόσμο.



Η επιστροφή αργότερα την ίδια μέρα ήταν εξίσου απολαυστική, αφού είχα την ευτυχία να διαπιστώσω ότι το τοπίο ήταν εξίσου μαγευτικό και ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει τις 2 μέρες που μεσολάβησαν. Κι όταν λέω τίποτα, εννοώ τίποτα. Ούτε καν η επίδραση του κρύου νερού στα συγκεκριμένα σημεία της ανατομίας ενός άλλου τριχωτού, 45-φεύγα, κοιλαρά γυμνού κυρίου στην ίδια, γνωστή πλέον παραλία της βόρειας Πελοποννήσου. Μόνο που τώρα είχα και τα καινούργια μου βιβλιαράκια για παρέα.



Εδώ πρέπει να αναφέρω μία διαπίστωση. Το ταξίδι με το τρένο είναι μια μεγάλη απόλαυση για όλους, κι εκτός από τη θέα κρύβει και άλλα πολλά ευχάριστα στοιχεία, ώστε να βρίσκει κανείς, ειδικά τώρα το καλοκαίρι, αρκετές ομοιότητες με το αντίστοιχο μέσο μεταφοράς που συναντά κανείς μόνο σε ανεπτυγμένες χώρες του εξωτερικού, όπως την Ινδία. Αυτό όμως θα με έβγαζε εκτός θέματος, αλλά υπόσχομαι πως θα αποτελέσει υλικό για ένα καινούργιο ποστ, το οποίο αναμένεται να βγει στις αίθουσες μετά τον Δεκαπενταύγουστο, οπότε και θα επιλέξω ως συνήθως το ίδιο μέσο για τις ολιγοήμερες διακοπές μου στις ελαιοπαραγωγούς Κάτω Χώρες Κάτω απ' τ' Αυλάκι, στο τρίτο και θερινό σπίτι μου (χμμ, πολλά σπίτια έχω, κελεπούρι θα με έλεγα...)





Και για να ικανοποιήσω την αδιαμφισβήτη περιέργειά σου, κατόρθωσα κι έπεισα έναν ευγενέστατο και συμπαθέστατο Γάλλο, που πολύ θα ήθελα να κέρναγα καφέ σήμερα, αλλά πήγαινε Κέρκυρα με την κοπέλα του (λάθη που κάνει ο κόσμος όταν πάει διακοπές) να μου στείλει αντίγραφο των φωτογραφιών που έβγαζε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας, ώστε να πάρεις κι εσύ, ω αγαπημένε αναγνώστη, μια γεύση της μαγείας του ταξιδιού μας:

Τα Βάσανα της Αγάπης

Du musst das Leben nicht verstehen,
dann wird es werden wie ein Fest.
R. M. Rilke



καθώς ανέμισαν
τα μαλλάκια της
έτσι μπροστά στα μάτια
μου
λες και σαν ξαφνικά να ξύπνησα
και για πρώτη φορά
την είδα
- και την επρόσεξα -
την ωραία
νεαρή
κόρη


με συνεκίνησε
η αρμονία
των κινήσεών της
η ραδινότης των μελών
του κορμιού της
η γοητεία του βλέμματός
της
η απαλή στρογγυλάδα
των μαστών της
η όλη χάρη τέλος
που ανεδίδετο
από το
κομψό
ολόδροσο
πλάσμα


κι' αμέσως σκέφτηκα
- και "φιλοσόφησα" -
ο νους μου πήγε
στον αγαθό εκείνον
που μπορεί κάποτε
- μα είμαι βέβαιος -
να υποφέρη
μαρτυρικά
να δυστυχήση
σα θα φαντάζεται
πως έχει σκέψη
κι' έχει ψυχή
το τρυφερό
το αιθέριο
το
πλασματάκι


και να ματώνη η καρδιά του
ν' απελπίζεται
ως θ' αποδίδη
έστω και
κόκκο νου
στ' ολότελα
άδειο
μικρό
κρανίο





Το ποίημα αυτό, αν δεν ήξερα πως το έχει γράψει ο Εγγονόπουλος πριν έρθω στον κόσμο, θα ήμουν σίγουρη πως με περιγράφει. Το ξέρω πως, ως γνήσια μετριόφρων επιστήμονας, πάλι περιαυτολογώ, αλλά αυτή τη φορά κάνω και κάτι χειρότερο. Μπαίνω πάλι στα ποιητικά χωράφια της φίλης μου της Ανατολής, πιστεύω όμως πως για ακόμα μία φορά θα με συγχωρήσει. Το πέτυχα στο δίκτυο πριν από λίγες μέρες,κι από τότε έχει στρογγυλοκαθήσει στο κεφάλι μου και δε λέει να σταματήσει να επαναλαμβάνεται.




Το δίστιχο στην αρχή ανήκει σε ένα ποίημα του Ρίλκε και σε πολύ ελεύθερη δική μου μετάφραση σημαίνει :




Πρέπει τη ζωή να μην την καταλαβαίνεις,
και τότε θα αρχίσει να γίνεται σαν ένα πανηγύρι.

Να οργανωθούμε ρε παιδιά...

Άντε παίδες, τι θα γίνει? Δε θα την κάψουμε και την Πεντέλη φέτος, να συμπληρωθεί η τριάδα?

Έχουμε κι ένα οικόπεδο να αγοράσουμε, κι έχουν φτάσει και οι τιμές τους στα ύψη φέτος. Όχι για άλλο λόγο, να ξέρω τι θα πω και στη μαμά άμα ρωτήσει.

Κοιτάξτε το καλά, γιατί δεν πρόκειται να το δείτε στην Αττική σύντομα...

(μούαχαχαχααα....)*

Αυτή τη φορά, πάντως, η φωτιά φαινόταν από το μπαλκόνι του σπιτιού μου στην Αθήνα...






*σατανικό γέλιο, για όσους δεν το κατάλαβαν.


Note to self: να θυμηθώ να βάλω φέις κοντρόλ με βάση το άη κιού στο βλογ, ώστε να μη χρειάζονται τέτοιου είδους διευκρινίσεις.

O Captain! My Captain!

Ι.

O Captain! My Captain! our fearful trip is done;
The ship has weathered every rack, the prize we sought is won;
The port is near, the bells I hear, the people all exulting,
While follow eyes the steady keel, the vessel grim and daring.
But O heart! heart! heart!
O the bleeding drops of red!
Where on the deck my Captain lies,
Fallen cold and dead.


ΙI.

O Captain! My Captain! rise up and hear the bells;
Rise up! For you the flag is flung, for you the bugle trills:
For you bouquets and ribboned wreaths, for you the shores a-crowding:
For you they call, the swaying mass, their eager faces turning
Here Captain! dear father!
This arm beneath your head;
It is some dream that on the deck,
You've fallen cold and dead.


ΙII.

My Captain does not answer, his lips are pale and still;
My father does not feel my arm, he has no pulse nor will;
The ship is anchor'd safe and sound, its voyage closed and done;
From fearful trip the victor ship comes in with object won!
Exult, O shores, and ring, O bells!
But I with mournful tread,
Walk the deck my captain lies,
Fallen cold and dead.



Το παραπάνω είναι ένα ποίημα του Walt Whitman, το οποίο έγραψε το 1865, λίγο καιρό μετά τη δολοφονία του Abraham Lincoln.