All together now...

view against the North Pole

Ξεκαθάριζα τους φακέλους μου στον κατοστάρη σκληρό, μπας και κάνω λίγο χώρο, γιατί μου έχουν μείνει κάτι ψιχία κενών gigabytes. Αντί λοιπόν να κάνω δουλειά, άρχισα να χαίρομαι με παλιές φωτογραφίες και τραγούδια και διάφορες αηδίες που ξεμένουν ακόμα και μετά από ανοιξιάτικο ξεκαθάρισμα. Τα περισσότερα, όπως φαντάζεστε, άχρηστα καθώς ήταν, κατευθύνθηκαν κατευθείαν στη χωματερή, χωρίς δυνατότητα ανακύκλωσης.


Ανακάλυψα κάτι τραγουδάκια, όμως, που μου έφτιαξαν τη διάθεση, και τα ακούω μία ώρα τώρα, ξανά και ξανά. Δε μου τη γλυτώνετε, θα σας φτιάξει τη διάθεση την πρωινή, θέτε δε θέτε, ακόμα και στους πιο γκρινιάρηδες.





Γιατί τέτοια κέφια πρωί πρωί, θα μου πείτε? Και τι να σας απαντήσω...


Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως τις τελευταίες μέρες μάλλον όλα καλά μου πάνε, παρά μερικές μικρές επίμονες κι ενοχλητικές καθυστερήσεις. Πού θα μου πάει, θα μου στρώσουν και αυτές κάποια στιγμή, δεν είναι στο χέρι τους άλλωστε. ;)







Ορίστε, λοιπόν, βαριά πρωινή (και απόλυτα σωστή) φιλοσοφία από τα σκαθάρια...

Φθινόπωρο!!

Μετά από προσεκτική ανάγνωση των fellow bloggers που έχουν γίνει πλέον αγαπημένη μου συνήθεια, η οποία έληξε πανηγυρικά τη θερινή απουσία μου, με ελάχιστα σιδηροδρομικά διαλείμματα στο ενδιάμεσο, θεώρησα πρέπον να κάνω αισθητή την επάνοδό μου στο Διαδίκτυο. Θεώρησα πως είναι ύψιστο χρέος μου προς τους ψηφοφόρους μου, συγγνώμη τους αναγνώστες μου ήθελα να γράψω, να επανέλθω επιτέλους με κάτι στο εβλογολόγιό μου.



Για τις εκλογές δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο. Το τριήμερο που πέρασε μπορεί να συνοψιστεί στα εξής: Πήγα, είδα, εψήφισα. Αυτά.

Αν κάτι θετικό προέκυψε από τα μετεκλογικά μαχαιρώματα του ΠΑΣΟΚ, είναι το καινούργιο κινητό που προέκυψε ως δώρο, προς αντικατάστασιν της αιωνόβιας παντόφλας που είχα μέχρι τώρα.



Για το μπάσκετ απλά δεν έχω λόγια. Ειδικά το παιχνίδι του προημιτελικού με άφησε με κλεισμένο λαιμό. Ακόμα ξεροβήχω.





Το μόνο εποικοδομητικό που έχω να προσθέσω στη μέρα σου είναι κάτι που πρέπει να ομολογήσω πως μέχρι τώρα δεν το γνώριζα. Κάτι που στο αθώο μικροσκοπικό μυαλό μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Κάτι που, για μία ακόμη φορά, με κάνει να υποκλίνομαι στο μεγαλείο της φύσης. Κάτι που δικαιώνει την πεποίθησή μου πως, αν ποτέ επισκεφτώ τον πάλαι ποτέ κοιμώμενο γίγαντα, θα πάρω μαζί μου πολλά ταπεράκια.


Για να μη σπαταλάω άδικα τον υπερπολύτιμο, είμαι σίγουρη, χρόνο σου, και χωρίς να μακρυγορώ άλλο, διάβασε αυτό.




ΥΓ: Η ευθύνη της ανάγνωσης αυτού του βλογ βαραίνει αποκλειστικά και μόνο τον αναγνώστη. Μετά το άνοιγμα της σελίδας από τον εκάστοτε browser, ουδεμία ευθύνη φέρουμε για τυχόν αδικαιολόγητη απώλεια χρόνου και πρόκληση εγκεφαλικών βλαβών.

Εκ της διευθύνσεως

Έμμα ΙΙ

(συνέχεια από εδώ)

Orpheus and Euridice

Ο Αχιλλέας, βέβαια, είχε ερωτευθεί και τη Χρυσηίδα, και από τη ζήλεια του και για τα μάτια της κόντεψε να τινάξει στον αέρα ολόκληρο Τρωικό πόλεμο, όχι πως είχε και άδικο δηλαδή.



Τότε κοκκίνησε και σκέφτηκε το πρόσωπό του. Λες τελικά ο έρωτας να κάνει τη γη να γυρίζει? Το έλεγε πολύ σοφά, άλλωστε, και στο "1984", πως για το Κόμμα ένας μεγάλος βραχνάς ήταν να ελέγξει τα συναισθήματα των ανθρώπων, και κυρίως τον έρωτα. Τα καταπιεσμένα συναισθήματά τους μετά μπορούσαν να κατευθυνθούν και να εκτονωθούν σε πιο δημιουργικές και χρήσιμες για το Κόμμα ενασχολήσεις. Αλλά υπήρχε κι άλλος ένας λόγος, αφού όταν οι άνθρωποι είναι ερωτευμένοι, δε δίνουν δεκάρα για οτιδήποτε άλλο, ούτε πολέμους, ούτε κράτος, ούτε ανησυχούν για τους εχθρούς του λαού. Παύουν να φοβούνται, και απλά είναι ευτυχισμένοι.
Αλλά και τι είναι ευτυχία? Αλλιώς ήταν όταν ήταν μικρή, που ευτυχία μπορούσε να είναι κι ένα βιβλίο, αλλιώς αργότερα, που ευτυχία ήταν η θάλασσα. Αλλιώς τώρα, που η ευτυχία ήταν η θάλασσα στα μάτια του...


Κι αν η ευτυχία ξαναάλλαζε? Αν η ευτυχία αργότερα ήταν τα μάτια κάποιου άλλου, ή αν η ευτυχία ήταν κάτι άλλο που δεν είχε μέχρι τώρα φανταστεί? Γιατί, όταν ήταν μικρή, προφανώς δεν ήξερε τι θα συναντούσε στο μέλλον. Όχι πως τη φοβίζει τώρα, απλά τώρα είναι η πρώτη φορά που γυρίζει πίσω το βλέμμα της και κοιτάει. Μέχρι τώρα απλά ζούσε τις επιλογές της, φαντάζομαι πως ήταν πλέον ώρα για μια πιο διερευνητική ματιά. Δεν ανησυχούσε για κάτι συγκεκριμένο, διάλογο με τον εαυτό της κάνει, ακολουθεί δημοκρατικές διαδικασίες για το δικό της συμφέρον. Από εδώ και μπρος, τις αποφάσεις της θα τις έπαιρνε από κοινού με τον εαυτό και την συνείδησή της.


Η ευτυχία της συμπεριλάμβανε και το ότι μέχρι στιγμής δεν μετάνιωνε για κάτι. Μεγάλη ανακούφιση αυτό. Προνόμιο για ελάχιστους. Η καλοκαιρινή αυτή ανασκόπηση ήταν τελικά πιο αναγκαία από όσο φανταζόταν. Ξεκαθάριζε πολλά πράγματα, και της έδινε νέα ώθηση για τα επόμενα χρόνια, κάθαρση ψυχική κυρίως.




Έκλεισε τα μάτια της, κράτησε την ανάσα της και βυθίστηκε κάτω από το νερό. Από μωρό το έκανε αυτό, και ήταν ο αλάνθαστος τρόπος για να διαφεύγει από την πραγματικότητα και ό,τι την ενοχλούσε. Όταν τα ξανάνοιξε, ήταν ήδη 4-5m κάτω από την επιφάνεια. Άνοιξε τα χέρια και αιωρήθηκε για λίγο. Κοίταξε το λαμπύρισμα των ακτίνων του ηλίου στους κυματισμούς του νερού και τις μπουρμπουλήθρες της να ανεβαίνουν, μετά έδωσε μια δυνατή ώθηση και πέταξε παράλληλα πάνω από το βυθό, με τις κατάξανθες μπούκλες της να κυματίζουν.





Θα μπορούσε να μείνει εκεί για πάντα.