Έμμα ΙΙ

(συνέχεια από εδώ)

Orpheus and Euridice

Ο Αχιλλέας, βέβαια, είχε ερωτευθεί και τη Χρυσηίδα, και από τη ζήλεια του και για τα μάτια της κόντεψε να τινάξει στον αέρα ολόκληρο Τρωικό πόλεμο, όχι πως είχε και άδικο δηλαδή.



Τότε κοκκίνησε και σκέφτηκε το πρόσωπό του. Λες τελικά ο έρωτας να κάνει τη γη να γυρίζει? Το έλεγε πολύ σοφά, άλλωστε, και στο "1984", πως για το Κόμμα ένας μεγάλος βραχνάς ήταν να ελέγξει τα συναισθήματα των ανθρώπων, και κυρίως τον έρωτα. Τα καταπιεσμένα συναισθήματά τους μετά μπορούσαν να κατευθυνθούν και να εκτονωθούν σε πιο δημιουργικές και χρήσιμες για το Κόμμα ενασχολήσεις. Αλλά υπήρχε κι άλλος ένας λόγος, αφού όταν οι άνθρωποι είναι ερωτευμένοι, δε δίνουν δεκάρα για οτιδήποτε άλλο, ούτε πολέμους, ούτε κράτος, ούτε ανησυχούν για τους εχθρούς του λαού. Παύουν να φοβούνται, και απλά είναι ευτυχισμένοι.
Αλλά και τι είναι ευτυχία? Αλλιώς ήταν όταν ήταν μικρή, που ευτυχία μπορούσε να είναι κι ένα βιβλίο, αλλιώς αργότερα, που ευτυχία ήταν η θάλασσα. Αλλιώς τώρα, που η ευτυχία ήταν η θάλασσα στα μάτια του...


Κι αν η ευτυχία ξαναάλλαζε? Αν η ευτυχία αργότερα ήταν τα μάτια κάποιου άλλου, ή αν η ευτυχία ήταν κάτι άλλο που δεν είχε μέχρι τώρα φανταστεί? Γιατί, όταν ήταν μικρή, προφανώς δεν ήξερε τι θα συναντούσε στο μέλλον. Όχι πως τη φοβίζει τώρα, απλά τώρα είναι η πρώτη φορά που γυρίζει πίσω το βλέμμα της και κοιτάει. Μέχρι τώρα απλά ζούσε τις επιλογές της, φαντάζομαι πως ήταν πλέον ώρα για μια πιο διερευνητική ματιά. Δεν ανησυχούσε για κάτι συγκεκριμένο, διάλογο με τον εαυτό της κάνει, ακολουθεί δημοκρατικές διαδικασίες για το δικό της συμφέρον. Από εδώ και μπρος, τις αποφάσεις της θα τις έπαιρνε από κοινού με τον εαυτό και την συνείδησή της.


Η ευτυχία της συμπεριλάμβανε και το ότι μέχρι στιγμής δεν μετάνιωνε για κάτι. Μεγάλη ανακούφιση αυτό. Προνόμιο για ελάχιστους. Η καλοκαιρινή αυτή ανασκόπηση ήταν τελικά πιο αναγκαία από όσο φανταζόταν. Ξεκαθάριζε πολλά πράγματα, και της έδινε νέα ώθηση για τα επόμενα χρόνια, κάθαρση ψυχική κυρίως.




Έκλεισε τα μάτια της, κράτησε την ανάσα της και βυθίστηκε κάτω από το νερό. Από μωρό το έκανε αυτό, και ήταν ο αλάνθαστος τρόπος για να διαφεύγει από την πραγματικότητα και ό,τι την ενοχλούσε. Όταν τα ξανάνοιξε, ήταν ήδη 4-5m κάτω από την επιφάνεια. Άνοιξε τα χέρια και αιωρήθηκε για λίγο. Κοίταξε το λαμπύρισμα των ακτίνων του ηλίου στους κυματισμούς του νερού και τις μπουρμπουλήθρες της να ανεβαίνουν, μετά έδωσε μια δυνατή ώθηση και πέταξε παράλληλα πάνω από το βυθό, με τις κατάξανθες μπούκλες της να κυματίζουν.





Θα μπορούσε να μείνει εκεί για πάντα.