Summer in the cities

Αγαπημένε μου αναγνώστη,



με βρίσκεις χαλαρή και ανανεωμένη, ιδιαίτερα χαλαρή και ανανεωμένη έχω να πω. Ένας από τους βασικούς λόγους είναι πως μόλις γύρισα από ένα τριήμερο σε ένα μέρος που μου είχε λείψει πολύ. Λίγο από ανάγκη, λίγο από επιλογή, έχω ξεμείνει Πάτρα για το καλοκαίρι (οι οικογενειακές υποχρεώσεις του δεκαπενταύγουστου πιστεύω πως δεν πιάνουν για διακοπές, ακόμα κι αν περιλαμβάνουν θάλασσα). Το Σάββατο έφυγα από τη μία πόλη και πήγα στην άλλη, την Αθήνα. Είχα να πάω σπιτάκι μου από το Πάσχα και μου είχε λείψει το πιάνο μου και οι βόλτες στο κέντρο. Λοιπόν, αν ποτέ χρειαστεί να κάνεις τη διαδρομή, προτίμησε το τρένο. Ειδικά τώρα το καλοκαίρι, περνάει μέσα από περιβόλια και πρασινάδες, και σε αρκετά σημεία ακριβώς πάνω από την παραλία, προσφέροντας πανέμορφη θέα. Η διαδρομή πέρασε χωρίς να το καταλάβω, χαζεύοντας τα διάφανα νερά και τους λουόμενους.



Σε αυτό το σημείο πρέπει να διακόψω τη μαγευτική διήγηση για να απευθύνω μια παράκληση στο ευρύ κοινό. Αν έχει καύσωνα και θέλετε να κάνετε ένα μπάνιο, τι πιο λογικό από το να πάρετε το αμόρε, τους φίλους ή τη γυναίκα και τα παιδιά, να εντοπίσετε την παραλία της αρεσκείας σας και να σπεύσετε για βουτιές. Κι εγώ στη θέση σας το ίδιο θα έκανα. Στην περίπτωση, μάλιστα, που κάνει τόση ζέστη που δεν αντέχετε ούτε το μαγιό επάνω σας, μια τέτοια απόδραση μοιάζει επιβεβλημένη. Βέβαια, αν είστε άντρας άνω τον 40, ή φαίνεστε ότι είστε άνω των 40, και ιδίως αν διαθέτετε ευμεγέθη κοιλιά και πυκνότερη τριχοφυία από το συνηθισμένο, παρατηρείστε, σας εκλιπαρώ, αν βρίσκεστε σε μικρή απόσταση από γραμμές τρένου, διότι πρέπει να μάθετε πως φαίνονται τα πάντα, και δεν αποτελείτε ιδιαίτερα ευχάριστο θέαμα για τους επιβάτες. Επίσης, έχω να προσθέσω πως όντως το κρύο νερό συρρικνώνει ορισμένα τμήματα της ανδρικής ανατομίας.



Μετά από ένα ευχάριστο ταξίδι, παρά ορισμένα ατυχή περιστατικά, κατάφερα να φτάσω στο σπιτάκι μου. Το διήμερο πέρασε με τις προσπάθειές μου να παίξω πιάνο. Εδω έχω να πω πως μετανιώνω πλέον πικρά που δεν κατάφερνε να με πείσει η κυρία Άννα να κάνω τις ασκήσεις και τις κλίμακες που έπρεπε να γίνουν, αλλά εγώ βαριόμουν αφόρητα, και που προτιμούσα να παίζω πιο ευχάριστα κομμάτια. Τώρα πλέον, εννοείται πως, όχι πρελούδια του Bach, ούτε καν σονάτες του Mozart δεν κατάφερα να παίξω αξιοπρεπώς, κομμάτια που παλιότερα κυλούσαν ανεμπόδιστα κάτω από τα πανέμορφα δάχτυλά μου... Λογικό βέβαια, αφού είχα πάνω από χρόνο να το ακουμπήσω, δεν είναι σαν το σεξ και το ποδήλατο, που άμα τα ξαναπιάσεις, τα θυμάσαι μια χαρά, όσος καιρός κι αν έχει περάσει, αν κι έχω αρχίσει να έχω αμφιβολίες για το κατά πόσο ισχύει κάτι τέτοιο και για το σεξ. Το ποδήλατο, όπως έχω επανειλημμένως ελέγξει, έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Το πιάνο, πάντως, μου συμπεριφέρθηκε σαν περιφρονημένη ερωμένη, που μπορεί κάποια στιγμή να σε αφήσει ξανά να τη χαρείς, αλλά αν δεν την κανακέψεις, δεν τη φροντίσεις και δεν τη χαϊδέψεις, δεν θα σου χαρίζεται για πολύ ακόμα. Και μάλλον έχει τσαντιστεί αρκετά με μένα, παρά τις παλιές καλές εποχές, και θα με ταλαιπωρήσει πολύ για να επανέλθω...



Η Κυριακή πέρασε με παλιά και αγαπημένη παρέα και θέα το ηλιοβασίλεμα στην παραλία του Αλίμου... Δε θα πω τίποτε άλλο, μόνο πως μου είχε λείψει η χαζούλα που τώρα αρμενίζει στο Αιγαίο, και η άλλη, η αγχωμένη... Και μετά βόλτα στο κέντρο, χαζεύοντας τους τουρίστες που χάζευαν την Πλάκα, και μικρή βόλτα μέχρι τους πρόποδες του νυχτερινού Λυκαβηττού. Μεγάλη ευτυχία αυτή, απερίγραπτη, να περπατάς στο κέντρο, βράδυ, στη Σόλωνος, και το μόνο που ακούς να είναι τζιτζίκια...



Τη Δευτέρα το πρωί επανήλθα στην περιοχή έχοντας καταστρώσει στρατηγικό σχέδιο κι έφυγα με λάφυρα! Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο μοναδικός σκοπός στη ζωή μιας καλομαθημένης κορούλας του μπαμπά της είναι να στηρίζει την οικονομία της χώρας με τα λεφτά του. Όπως μπορείς να καταλάβεις, ούτε ο καύσωνας, ούτε η επερχόμενη γκρίνια των γονιών μου κατόρθωσαν να με αποτρέψουν από τον πειρασμό, περίοδος εκπτώσεων γαρ, και δη στην πρωτεύουσα. Οπότε, veni, vidi, vici και το αποτέλεσμα ήταν, παρόλο που ήθελα πάλι να σηκώσω όλο το μαγαζί και να φύγω, να περιοριστώ σε 4 (μόνο, αχ, πάει, χάλασα...) βιβλία κι ένα ζευγάρι σκουλαρίκια (παράπλευρες απώλειες...). Για να ικανοποιήσω την περιέργειά σου αγαπημένε μου αναγνώστη, αλλά κι επειδή είμαι σίγουρη πως θα προκαλέσω τη ζήλεια σου, αυτή τη στιγμή βάζω στη νέα τους θέση στη βιβλιοθήκη μου το Le petit Nicolas καθώς και το Les Enfants du capitaine Grant, το οποίο μάλιστα έχει des illustrations de l' édition originale Hetzel, όπως γράφει στο οπισθόφυλλο. Το αρχικό μου σχέδιο ήταν να φύγω με το 20000 Lieues sur les Mers, αλλά το μόνο αντίτυπο που είχε μείνει ήταν ένα παιδικό βιβλίο με ολόκληρο το κείμενο και πολύ ωραία εικονογράφηση, και το οποίο ψηνόμουν αγρίως να αγοράσω, αλλά ήταν τεράστιο και δεν υπήρχε περίπτωση να το κουβαλήσω μαζί με όλα τα υπόλοιπα πράγματά μου χωρίς να αφήσω την τελευταία μου πνοή κάπου μεταξύ των 2 σπιτιών μου. Την τετράδα συμπληρώνουν το The Silmarillion (που επιτέλους έγινε δικό μου! :D :D ) καθώς και το Scriblerus του Pope, ένα απολαυστικότατο βιβλίο που αποδεικνύει, μεταξύ άλλων, το ότι οι μεγαλομανείς χαζομπαμπάδες του 18ου αιώνα έτρεφαν τις ίδιες αξιώσεις για τα βλαστάρια τους με τους σημερινούς, ένα βιβλίο κατάλληλο για όσους έχουν πιτσιρίκια ή πρόκειται σύντομα να αποκτήσουν και επιθυμούν ο/η τζούνιορ να κατακτήσει τον κόσμο.



Η επιστροφή αργότερα την ίδια μέρα ήταν εξίσου απολαυστική, αφού είχα την ευτυχία να διαπιστώσω ότι το τοπίο ήταν εξίσου μαγευτικό και ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει τις 2 μέρες που μεσολάβησαν. Κι όταν λέω τίποτα, εννοώ τίποτα. Ούτε καν η επίδραση του κρύου νερού στα συγκεκριμένα σημεία της ανατομίας ενός άλλου τριχωτού, 45-φεύγα, κοιλαρά γυμνού κυρίου στην ίδια, γνωστή πλέον παραλία της βόρειας Πελοποννήσου. Μόνο που τώρα είχα και τα καινούργια μου βιβλιαράκια για παρέα.



Εδώ πρέπει να αναφέρω μία διαπίστωση. Το ταξίδι με το τρένο είναι μια μεγάλη απόλαυση για όλους, κι εκτός από τη θέα κρύβει και άλλα πολλά ευχάριστα στοιχεία, ώστε να βρίσκει κανείς, ειδικά τώρα το καλοκαίρι, αρκετές ομοιότητες με το αντίστοιχο μέσο μεταφοράς που συναντά κανείς μόνο σε ανεπτυγμένες χώρες του εξωτερικού, όπως την Ινδία. Αυτό όμως θα με έβγαζε εκτός θέματος, αλλά υπόσχομαι πως θα αποτελέσει υλικό για ένα καινούργιο ποστ, το οποίο αναμένεται να βγει στις αίθουσες μετά τον Δεκαπενταύγουστο, οπότε και θα επιλέξω ως συνήθως το ίδιο μέσο για τις ολιγοήμερες διακοπές μου στις ελαιοπαραγωγούς Κάτω Χώρες Κάτω απ' τ' Αυλάκι, στο τρίτο και θερινό σπίτι μου (χμμ, πολλά σπίτια έχω, κελεπούρι θα με έλεγα...)





Και για να ικανοποιήσω την αδιαμφισβήτη περιέργειά σου, κατόρθωσα κι έπεισα έναν ευγενέστατο και συμπαθέστατο Γάλλο, που πολύ θα ήθελα να κέρναγα καφέ σήμερα, αλλά πήγαινε Κέρκυρα με την κοπέλα του (λάθη που κάνει ο κόσμος όταν πάει διακοπές) να μου στείλει αντίγραφο των φωτογραφιών που έβγαζε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας, ώστε να πάρεις κι εσύ, ω αγαπημένε αναγνώστη, μια γεύση της μαγείας του ταξιδιού μας: