Φρουτοπικόν

Οφείλω να σας προειδοποιήσω πως είμαι πολύ χαρούμενη και πως έχω ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στη φάτσα μου αυτή τη στιγμή.


Επίσης, οφείλω να σας προειδοποιήσω πως, αν συνεχίσετε να διαβάζετε αυτό το ποστ, το κάνετε με δική σας και μόνο ευθύνη, γιατί είναι πολύ πιθανό να το πάθετε κι εσείς.




...

Είναι λυτρωτικό το πώς οτιδήποτε με γυρίζει πίσω στην παιδική μου ηλικία, μου φέρνει μόνο ευχάριστες αναμνήσεις, αφού ό,τι δυσάρεστο είχα να θυμάμαι, ο Χρόνος το έχει κάνει να μοιάζει πλέον ασήμαντο.


Εκτός από το ποδήλατο, τα παγωτά, το μαγείρεμα με τη μαμά και τα μαστορέματα με το μπαμπά, το διάβασμα, τα ατελείωτα καλοκαίρια με τα ατελείωτα μπάνια στη θάλασσα και τις βουτιές και τις βόλτες στην παραλία, τις εκθέσεις βιβλίου, το πιάνο μου, τα κόμιξ και άλλα αμέτρητα πράγματα που συνθέτουν την παιδική μου ηλικία, θέση στις ευχάριστες αναμνήσεις μου έχουν πάρει και οι παιδικές εκπομπές που έβλεπα μικρή. Ξέρετε ποιες εννοώ, είναι πολύ πιθανό να βλέπαμε τις ίδιες. Τέτοιες σειρές δεν δείχνουν πλέον τα κανάλια, και για αυτές ήταν κυρίως υπεύθυνη η κρατική τηλεόραση, αφού ιδιωτική δεν υπήρχε ακόμα. Κάποιες από αυτές τις έχουν προβάλλει σε επανάληψη, αλλά όχι όλες, και σίγουρα όχι τις πιο αγαπημένες μου, τουλάχιστον όχι όσο θα ήθελα.


Τώρα, που οι καλοί κύριοι των εταιρειών τηλεφωνίας μας έφεραν τις ευρυζωνικές συνδέσεις, άρχισα κι εγώ στα 26 μου να ψάχνω για κάποιες αναμνήσεις των παιδικών εκπομπών που μου έλειπαν. Και σιγά σιγά, κατάφερα να βρώ κάποιες από αυτές, όπως η κάντυ κάντυ και η οδύσσεια του διαστήματος. Άλλες φρόντισαν οι καλοί κύριοι της κρατικής τηλεόρασης να τις ξαναπροβάλλουν, ώστε να τις δουν και οι μικρότεροι και να χαρούν κι αυτοί, όπως την Παρασκευούλα με το κουτί, το Ρούχλα και τα παραμύθια της. Τη Φρουτοπία (μεγάλη μου λατρεία αυτή) την έχει δείξει μια δυο φορές σε επανάληψη, πριν από 2 καλοκαίρια, μάλιστα, θυμάμαι πως ξυπνούσα το πρωί, έβλεπα ένα επεισόδιο και μετά πήγαινα στη δουλειά.


Σε αυτό το παζλ, όμως, μου λείπουν 2-3 κομματάκια, ένα από τα οποία, το παλαιότερο, θα θυμούνται ίσως και οι λίγο μεγαλύτεροι από εμένα, γιατί όταν προβαλλόταν, εγώ δεν πήγαινα καν στο νηπιαγωγείο. Ίσως αυτή η σειρά να είναι και μία από τις πρώτες αναμνήσεις που είχα σαν παιδάκι.

Ε, λοιπόν, κατάφερα να το βρω πριν λίγο!

Κι επειδή μάλλον αποτελεί μια πολύ ευχάριστη ανάμνηση και για άλλους, δε θα σας κρατήσω άλλο σε αγωνία και θα σας παροτρύνω να δείτε αυτό.



:)

So, you think you can dance!

Spoiler warning: Plot or silly and completely useless details follow.

Μετά από εξονυχιστικές, στατιστικά πρωτοποριακές, μοναδικές στο είδος τους και άκρως ενδιαφέρουσες έρευνες ανακαλύψαμε ότι, τελικά, αυτό που είναι η απόλυτη πηγή ηδονής για κάθε blogger, ισχύει και στη δική μου περίπτωση : ναι, έχω αναγνωσιμότητα!!

Γράφω αυτό το ποστ διότι επληροφορήθην πως χτες είχε πέσει ο κεντρικός server του Gμαίηλ για ολίγα λεπτά, λόγω υπερφόρτωσης του δικού μου μέηλ. Σας παρακαλώ, λοιπόν, εσάς τις μανιώδεις ορδές των αναγνωστών μου, να μη μου στείλετε άλλα μηνύματα λατρείας. Έχω ήδη ξεκινήσει να απαντώ στα 2,38 φανταστικομμύρια μηνυμάτων, δε σας κοροϊδεύω, αλλά με βάση πρόχειρους υπολογισμούς, αν συνέχιζα μόνη μου, χωρίς καμία εξωτερική βοήθεια, δύο τινά θα διέκοπταν εν καιρώ αυτό το θεάρεστο έργο : ή η γη θα βρισκόταν στην πορεία ατυχούς κομήτη, με αποτέλεσμα την πλήρη εξαφάνιση της ζωής στον πλανήτη, ή θα τελείωνε κάθε πηγή ενέργειας, σβήνοντας τον υπολογιστή μου δια παντός.

Γι' αυτό, έχω προσλάβει ένα διαρκώς αυξανόμενο τιμ επαγγελματιών συγγραφέων για την πραγματοποίηση αυτού του εγχειρήματος, μία απο τις οποίες (ναι, είναι όλες γυναίκες, γιατί γράφουν με περισσότερο συναίσθημα, και διαθέτουν αντίστοιχα εμφανισιακά προσόντα, με εμένα εννοείται) εικονίζεται στην φωτογραφία. Μην ανησυχήσετε, εάν αργήσω να σας απαντήσω. Δε θα φταίω μόνο εγώ.

Τυπική υπάλληλος, οδυρομένη διότι δεν έφτασε το ημερήσιο όριο απαντήσεων, αποζητούσα κατάλληλη τιμωρία.

Spoilers end here.



...


Κι επειδή μάλλον περνάω την jazz περίοδο, και το συγκεκριμένο τραγούδι από την Ella και τον Louis μου έφτιαξε τη διάθεση, και για να φτιάξει και η δική σας, το ανέβασα και το αφιερώνω εξαιρετικά :

I won't dance

Ανοιξιάτικο καθάρισμα

Παρά τις βροχές και τη δροσούλα που επικρατούσε τον τελευταίο καιρό, η άνοιξη έπνεε τα λοίσθια. Το ένιωθε μέσα της, περίμενε το καλοκαιράκι πώς και τι, δε γινόταν να τη στήσει έτσι. Άνοιξε λοιπόν τις ντουλάπες για το καθιερωμένο συμμάζεμα, και τότε ήταν που την έπιασε πανικός. Παρά τον τεράστιο χώρο που έπιαναν, ώστε αν ήταν άδειες, να μπορούσε να στριμώξει ολόκληρη ποδοσφαιρική ομάδα εκεί μέσα, μαζί με τον προπονητή, το βοηθό και τον πρόεδρο του συλλόγου, τώρα τίποτα! Ούτε δαχτυλάκι δε χώραγε!

Και τότε, τι? Κάτι έπρεπε να γίνει. Να πετάξει τα άχρηστα, με τόσες αναμνήσεις, δεν της πέρασε από το μυαλό καν. Να μετακομίσει, ούτε λόγος, δεν της έφταναν και τα λεφτά. Σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε, και αφού κοίταξε και μερικά περιοδικά που πρότειναν 1000+1 τρόπους να δημιουργήσετε χώρο στο σπίτι σας, που συμβούλευαν συντηρητική ανανέωση της αποθήκης σας, και άλλα τέτοια, συνειδητοποίησε πως έπρεπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της.

Έτσι, μίαν ωραίαν πρωίαν, κίνησε για το μεγάλο γνωστό σουηδικό πολυκατάστημα. "Αν δεν βρω λύση στο πρόβλημά μου, τουλάχιστον θα βρω κανένα Σουηδό" καθησύχασε τον εαυτό της, και καθώς είχε και μιαν αδυναμία εις τους ξανθούς γαλανομάτηδες, ξεκίνησε με αισιοδοξία. "Πάντως, δε μπορεί, κάτι θα βρω εκεί, μέχρι και μπολάκια για σκύλους έχουν".

Φτάνοντας μαζί με τις υπόλοιπες ορδές στον καταναλωτικό παράδεισο, αντί να χαζέψει τους ατελείωτους διαδρόμους και να διακοσμήσει με τη φαντασία της 10 διαφορετικά σπίτια, όπως έκανε συνήθως, άρχισε κατευθείαν από την οργάνωση σπιτιού. Τίποτα! "Δεν μπορεί, κάπου εδώ θα είναι!" διαβεβαίωσε τον εαυτό της. Ξανά τίποτα! Μετά το δίωρο, που απέβει άκαρπο, άρχισε να ψάχνει και τα υπόλοιπα τμήματα χωρίς, όμως, καλύτερα αποτελέσματα. "Αφου είμαι σίγουρη πως κάπου εδώ ήταν, δεν μπορεί! Τα είχα δει την προηγούμενη φορά, και τα είδα και στο σπίτι της φίλης μου, που είναι περισσότερο υπερβολική σε τέτοια θέματα από εμένα" και άρχισε να προβληματίζεται. Στραβομουτσούνιασε, σκέφτηκε πως άλλο ένα δίωρο δεν είχε κανένα νόημα να φύγει έτσι, παρατήρησε πως το μόνο σουηδικό που εξακολουθούσε να βλέπει στο κατάστημα ήταν έπιπλα και αποφάσισε να ρωτήσει ένα μελαχρινό και όχι και τόσο ωραίο υπάλληλο για το πού θα τα έβρισκε.

"Ξέρετε, είναι στο υπόγειο, μαζί με όλα τα υπόλοιπα εκλεκτά προϊόντα. Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με αυτά. Σε τέτοιες περιόδους γίνονται ανάρπαστα και λόγω του περιορισμένου αριθμού, μπορεί να δημιουργηθούν προβλήματα με τους πελάτες" της απάντησε ψιθυριστά, και αφού τον διαβεβαίωσε για την εχεμύθειά της, την κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο και την οδήγησε στο πριβέ τμήμα.

Και στο υπόγειο, πίσω από μια μεγάλη μεταλλική πόρτα, βρήκε αυτά που επιτέλους έψαχνε! Κατ' αρχήν εκεί είχαν κρύψει το στοκ των Σουηδών, οι οποίοι όμως ήταν μόνο μιας χρήσης, κομμάτια διαρκείας έχουν σταματήσει να εισάγουν, γιατί διαμαρτύρονταν οι στρέιτ άντρες πελάτες, της εξήγησε υπομονετικά ο υπάλληλος ("μα καλά, πόσοι μπορεί να είναι?" σκέφτηκε). Και δίπλα, προσεκτικά καταχωρημένα και σε διάφορα μεγέθη, κουτάκια και κρεμάστρες για αποθήκευση των σκελετών στη ντουλάπα σας! "Χμμ, κυρίως μήντιουμ χρειάζομαι" αποφάσισε και μέσα στον ενθουσιασμό της άρπαξε δύο κουτιά και 4 κρεμάστρες με ενίσχυση για καλύτερη στήριξη, μία ραφιέρα για λάρτζ μέγεθος με 4 θέσεις για το μέλλον και 2 Σουηδούς που της γυάλισαν κι έτρεξε περιχαρής για το ταμείο.

Wishful thinking

...

Oh skylark,
I don't know if you can find these things,
But my heart is riding on your wings.
So if you see them anywhere,
Won't you lead me there

...



Ella's version

Βζζζζζ μέρος δεύτερον

Εισαγωγή

Μετά από απαίτηση του κοινού μου, που διψά για ποιοτικά αναγνώσματα, αλλιώς δε θα διάβαζε εμένα, αλλά Κάφκα, σας προσφέρω μια μικρή ανταπόκριση από το γνωστό μέτωπο: η μυγοσκοτώστρα που ο dizzyk κατάφερε να ανασύρει από τα βάθη του ίντερνετ έδωσε αποτελέσματα!

Πειραματική διαδικασία

Πολλαπλές επαναλήψεις του ιδίου πειράματος έγιναν αρχικά από 2 ανεξάρτητους μεταξύ τους παρατηρητές (εμένα και τον dizzyk). Τα πειράματα διεξήχθησαν in silico, σε διαφορετικές και τυχαίες μεταξύ τους ώρες, δυστυχώς, όμως, λόγω προβλημάτων στο σύστημα καταγραφής (βαριόμασταν να τα κρατήσουμε) έχουμε μόνο τον ποιοτικό έλεγχο.
Επιπρόσθετος έλεγχος πραγματοποιήθηκε από παγκοσμίως γνωστή συνάδελφο στην εξολόθρευση ασπονδύλων, και χρησιμοποιήθηκε για έλεγχο των προηγούμενων.

Αποτελέσματα

Εγώ και ο dizzyk σε όλες τις δοκιμές είχαμε ως ποιοτικό αποτέλεσμα, όλως περιέργως, sucky. Ο έλεγχος της συναδέλφου, όμως, απεκάλυψε πως υπάρχουν αρκετα κενά στην προσέγγιση του προβλήματος που υιοθετήσαμε, διότι με τη δεύτερη προσπάθεια μας ισοπέδωσε και έφτασε σε decent αποτέλεσμα με χρόνο 23.71 sec (αν κάνω λάθος, παρακαλώ να διορθωθεί).

Συμπεράσματα

Επειδή το blog είναι δικό μου, και με πλήρη περιφρόνηση της κοινής λογικής που επιτάσσει να παραδεχτώ την ήττα μου, καταλήγω στο ότι:

α) η εν λόγω συνάδελφος είχε εξασκηθεί μυστικά πίσω από την πλάτη μας, και είχε εξοικειωθεί με το software
βου) η συνάδελφος είχε αναπτύξει ιό, ο οποίος αναγνώριζε τον εκάστοτε χρήστη και μας "έριχνε" στο σκορ
γου) η συνάδελφος μας είχε κάνει βουντού για να επηρεάσει τις επιδόσεις μας.


Αναμένουμε προτάσεις για δημοσίευση σε έγκριτο επιστημονικό περιοδικό.

No comment

Διαβάστε αυτό. Γιατί με πολλές χαζομάρες ασχολούμαστε τελευταία...

Βζζζζζ

Όχι, δεν έχει κάτσει μυγάκι και στη δική σας οθόνη...

Είναι άνοιξη, έξω η φύση ανθίζει, ο ήλιος λάμπει, τα πουλάκια κελαηδάνε κι εγώ κάθομαι εδώ, αγαπημένοι μου αναγνώστες, και γράφω στο - ο θεός να το κάνει - blog μου. Για να φανταστείτε το μέγεθος του τέλματος στο οποίο έχω περιέλθει, θα σας περιγράψω το εξής περιστατικό. Αγωνιζόμενη να τελειώσω μια ρημάδα εργασία, ώστε το σκ να μπορέσω να βάλω τις βάσεις του καλοκαιρινού μου μαυρίσματος, και μετά από ώρες μπροστά στην οθόνη, έρχεται και θρονιάζεται επάνω της ένα θρασύτατο μυγάκι, μες τη μέση το άτιμο, εμποδίζοντάς με να διαβάσω το κείμενο που έγραφα (εντάξει, δεν έπιανε και πολύ χώρο, το μυγάκι εννοώ, αλλά άμα βαριέσαι να κάνεις δουλειά, όλα σου φταίνε). Και εννοείται πως δεν μπορούσα να κάνω έτσι το χεράκι μου για να φύγει, ή έστω να του δώσω μία με το πληκτρολόγιο για να πάει να βρει το δημιουργό του, όοουχι. Προς επιβεβαίωση της βαρεμάρας μου, κούναγα με το ποντίκι το βελάκι στην οθόνη κάτω από το σημείο που το άτιμο είχε διαλέξει, μπας και φιλοτιμηθεί και ξεκουμπιστεί! Η έμφυτη περιέργεια του βιολόγου, βλέπετε, να δω τι θα κάνει!

"Το άτιμο" εννοείται πως δε χαμπάριαζε. Μάλιστα, μες στην αναίδεια, άρχισε να κόβει και βόλτες! Από το παραπάνω γεγονός ένα συμπέρασμα μπορώ να βγάλω: δεν υπολογίζουν την επιστημονική καριέρα ή την τεχνολογία τα σημερινά ασπόνδυλα... Βέβαια, μπορεί το πρόβλημα να είχε λυθεί, αν είχα μπει στο ίντερνετ από τα linux, και όχι από τα xp. Τι να σας πω, τώρα είναι λίγο αργά να το δοκιμάσω. Ο mozilla, πάντως, γι' αυτό το bug δεν έκανε τίποτα.

Το χειρότερο απ' όλα είναι πως το μόνο αξιοσημείωτο πράγμα που μου συνέβη σήμερα και μοιράζομαι μαζί σας είναι αυτό το μικρό, ασήμαντο συμβάν. Μου φαίνεται πως πρέπει να σταματήσω να κοιτάω αυτή την οθόνη, να ανοίξω κανένα βιβλίο, να πάω για κανένα μπανάκι μπας και ξελαμπικάρω...



ΥΓ 1 : Εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, για να τις διαβάζεις, μάλλον χρειάζεται να ακολουθήσεις τα δραστικά μέτρα που προτείνω και για μένα.


ΥΓ 2 : "Το άτιμο" επέστρεψε δριμύτερο ενώ έγραφα το ΥΓ 1. Να θυμηθώ να ζητήσω από τον dizzyk να φτάξει ηλεκτρονική μυγοσκοτώστρα.

Φάτε μάτια ψάρια...

Εγώ, πάλι, τρώω φράουλες...

haute cuisine

Αχ, και να τον συναντούσα στα ταξίδια μου!

Τις τελευταίες μέρες, ως άλλος Ιντιάνα Τζόουνς, φτάνω στα απέραντα βάθη του Παγκόσμιου ιστού, ώστε να ανακαλύψω τα καλύτερα, και για ποιούς άλλους; Για εσάς, τους 3 δηλωμένους και φανατικούς αναγνώστες μου (αν υπάρχει και κανένας άλλος εκεί έξω, παρακαλώ πολύ δώστε μου τη χαρά να δώσετε το στίγμα σας!). Πήγα στη ζούγκλα με τον Ταρζάν, ο οποίος δυστυχώς είχε ήδη κανονίσει και θα είναι μαζί μας κάποια άλλη στιγμή, ταξίδεψα στα βάθη της αβύσσου με τον Ναυτίλο, και βούτηξα στον ωκεανό των blogs, ως ακούραστος κυνηγός μαργαριταριών.

Εκεί, ανάμεσα στα φύκια, τις θαλάσσιες ανεμόνες και τα λοιπά βενθόβια ζώα, κατάφερα να ανασύρω μερικά posts πραγματικά μαργαριτάρια και με κίνδυνο της ζωής μου (περί πειρατών θα μιλήσουμε άλλη φορά, σε 2 βδομάδες, αν δεν κάνω λάθος, βγαίνει και το τρίτο μέρος της λατρεμένης τριλογίας), σας τα έφερα.

Εξετάζοντας τους θησαυρούς λεπτομερέστερα, παρατήρησα μεταξύ άλλων πως είχαν ένα συνδετικό κρίκο: τη μαγειρική. Και η σύνδεση αυτή είναι απτή, πραγματική και οργανώνεται στο πρόσωπο, ή μάλλον στο blog, του Αθήναιου, το οποίο έχω ήδη τοιχοκολλήσει και σε ορισμένα άλλα άξια προσοχής, τα οποία θα λάβουν και αυτά τη θέση τους κάποια στιγμή.

Ο Αθήναιος, συγκεκριμένα, εκτός από πολύ καλός blogger, που μας εξιστορεί περισσότερο ή λιγότερο αληθινές στιγμές, καταφέρνει, με ανησυχητικό τρόπο, να αναγείρει μια πληθώρα συναισθημάτων του αναγνώστη, με last but not least και την πείνα! Διότι όταν κάποιος σε καλεί για τσάι, και κάθεστε και συζητάτε, και σου φέρνει την κουβέντα στη μαγειρική, και σου περιγράφει με απλά λόγια το τι υπάρχει εκεί έξω που εσύ δεν το είχες ψυλλιαστεί καν, και μετά γυρνάς σπίτι σου, και κοιτάς το ντουλαπάκι με τα μπαχαρικά, και βλέπεις πως μια χαρά στέκεται για τα λίγα χρόνια των πειραματισμών σου, αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβάνεσαι πόσα πράγματα του λείπουν, και συνειδητοποιείς πως οι περισσότεροι που φτιάχνουν φαϊ εκεί έξω, είτε στο σπίτι, είτε σε εστιατόρια, έχουν την ίδια και χειρότερη γνώση της τέχνης με σένα, και βλέπεις τι θα μπορούσες να έχεις κάνει και τι έχεις μέχρι τώρα πραγματοποιήσει, ε, τότε λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη, κάπου λείπει κάτι στην όλη εικόνα.

Πάντως, για να περιαυτολογήσουμε, γενικά το περιποιούμαι το ντουλαπάκι με τα μπαχαρικά μου, όσο να 'ναι, χωρίς πολύ κόπο και έξοδα σου φτιάχνει και το φαϊ και τη μέρα. Λίγη φαντασία χρειάζεται και όρεξη για προσπάθεια, trial and error, όπως θα έλεγαν και οι Αγγλοσάξονες. Και μύλο για φρεσκοτριμμένο πιπέρι έχει, και δυόσμο από τον κήπο, και ρίγανη μαζεμένη με τα χεράκια μου, και μπαχάρια και γαρύφαλλα και λοβούς βανίλιας, και απ' όλα.

Το πρόβλημα είναι, πως, εκτός από τα μυρωδικά, τελευταία είχε αρχίσει να πιάνει και αράχνες. Διότι, για να τα βάλει στη δούλεψή του κανείς όλα αυτά, πώς να το κάνουμε, χρειάζεται να το θέλει κιόλας, γιατί αλλιώς θα καταλήξει να τρώει μόνος του μακαρόνια με κέτσαπ (προς Θεού, μη με παρεξηγήσετε, έχω να το κάνω αυτό από το πρώτο έτος, που, όσο και να το κάνουμε, ήταν σχεδόν must. Πλέον, ώς γνήσιο ψώνιο-ερασιτέχνης γκουρμέ που είμαι, τέτοια πασαλείμματα μόνο με πέστο τα κάνω).

Μετά την ανάγνωση, σε υπερβολικό βαθμό φοβάμαι, τις τελευταίες μέρες, των συνταγών του Αθήναιου, ταρακουνήθηκα λίγο και θεωρώ πως πρέπει να εξομολογηθώ σε εσάς τους τρεις, αγαπημένοι μου, γιατί δε με βλέπω να καταφέρνω να αυξήσω την αναγνωσιμότητά μου, πως πολύ junk food σας τάιζα τελευταίως, και πως αυτό το blog βαίνει προς γενικό ξεσκόνισμα, ξαράχνιασμα, σουλούπωμα, και ό,τι άλλο κάνουν οι νοικοκυρές όταν μεγαλώσει η μέρα και τους φτιάξει η διάθεση. Μη σας πω πως μπορεί να πετάξω και καμιά πιτούλα στο φούρνο για μεζέ.

Για να γυρίσουμε στη μαγειρική, πάντως, οι συνταγές του Αθήναιου μου προκαλούν μια δόση ζήλειας (αααχχ!) και μου δημιουργούν συναισθήματα παρόμοια με το μαλλί της γριάς. Έχουν μια δόση ονείρου και, όσο και να χτυπιόμουν, ποτέ δε θα μου περνούσε από το μυαλό να φτιάξω κάτι τέτοιο.



Αυτά τα ολίγα και εις το επανιδείν

Gentlemen prefer blondes

Το αποτέλεσμα του extreme makeover μου

blond: /'bländ/ adj., 1 : of a flaxen, golden, light auburn, or pale yellowish-brown color < blond hair > ; also : having blond hair < blond man> -- spelled blond when used of a boy or man and often blonde when used of a girl or woman
2 a : of a light color b : of the color blond c : made light-colored by bleaching < blond wood table >

3 : εγώ, εδώ και μία εβδομάδα

Για δυνατούς λύτες:

αφιερωμένο σε όλες τις φίλες μου εκεί έξω, που, όπως και σε μένα, τους λείπουν τα ωραία μελαχρινά τους μαλλιά...

I'm baaaack!

Εγώ, στα νιάτα μου

Τον τελευταίο καιρό τον πέρασα διαβάζοντας άπειρα ελληνικά blogs, και συνειδητοποίησα πως τελικά το blogging είναι μια πολύ όμορφη ιδέα. Μερικά από αυτά τα παραθέτω δίπλα με την ελπίδα πως στο μέλλον θα έχω την επιθυμία να ξαραχνιάζω αυτή τη λίστα, πιο συχνά από το σπίτι μου, τουλάχιστον.

Το αποτέλεσμα ήταν πως, παρά την εσωτερική πάλη που βίωσα το μήνα που πέρασε από το τελευταίο μου post, ούτε μετακόμισα, ούτε πήγα ως εθελόντρια στους Γιατρούς χωρίς σύνορα, ούτε καινούργια ζωή σαν τη Σκάρλετ Ο' Χάρα άρχισα. Αντίθετα, η ύπαρξη ενός ολοδικού μου blog ωρίμασε μέσα μου ως ιδέα, οπότε αποφάσισα να λάβω δραστικά μέτρα, εξού και το νέο post.

Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα πως θα αποδεχτώ τη μοίρα μου και θα συνεχίσω αυτό το πείραμα. Να φανταστείς πως άρχισα, το ψώνιο, να το λέω και σε γνωστούς και φίλους (Διαβάστε με! Έχω blog!, και άλλα τέτοια χαριτωμένα). Είμαι, όμως, και πονηρή! Το αναφέρω σε έναν έναν κάθε φορά, έτσι ώστε να μπορώ να ελέγχω τις αντιδράσεις τους, καθ' ότι στις Πανελλήνιες και τις 2 χρονιές είχα πάρει 11,5 στην έκθεση, οπότε, όπως ήταν φυσιολογικό, μου έχει μείνει μια φοβία για το γραπτό λόγο. Έτσι, αν παρατηρηθεί μείωση της αναγνωσιμότητάς μου λόγω αυξημένης συχνότητας αυτοκτονιών των φίλων μου, θα προλάβω τουλάχιστον τους υπόλοιπους και θα εξαφανίσω το site.