Χωρίς τίτλο

Δεν ξέρω τι να γράψω.


Τρεις μέρες τώρα αισθάνομαι ανακουφισμένη που αποφάσισα να τελειώσω τις διακοπές μου μια βδομάδα νωρίτερα.

Οι γονείς και η αδερφή μου είναι ακόμα κάτω. Μιλάμε συνέχεια και είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Η στάχτη από την πυρκαγιά του Ταΰγετου, που καίγεται για τέταρτο 24ώρο, μου λένε πως έχει καλύψει τα πάντα. Την Παρασκευή και το Σάββατο δεν φαινόταν το βουνό από τους καπνούς, και εννοώ πως δεν φαινόταν από την παραλία της Καλαμάτας, σαν να μη φαίνεται ο Υμηττός από την Ηλιούπολη. Χτες το μεσημέρι δε φαινόταν ούτε ο ήλιος, αφού η φωτιά είχε φτάσει στην πόλη. Τα Γιαννιτσάνικα, όπου έφτασε χτες η φωτιά, είναι πλέον κομμάτι της πόλης, και όχι προάστειο, όπως άκουγα να λένε στις ειδήσεις, με σπίτια και περιβόλια με ελιές και πορτοκαλιές, ένα χιλιόμετρο από το σπίτι μας. Η ατμόσφαιρα μυρίζει καμμένο για άλλη μια μέρα, και ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν ανησύχησα μέχρι τώρα για τους δικούς μου είναι επειδή ξέρουν κολύμπι και μένουν 50 μέτρα από τη θάλασσα.

Το Σάββατο, από ότι μου έλεγαν, εκκένωσαν τα χωριά βόρεια της πόλης, τους έδιωξαν όλους να πάνε να κοιμηθούν στην παραλία της Καλαμάτας. Όσοι δεν είχαν συγγενείς ή φίλους να κοιμηθούν, πέρασαν τη νύχτα στις ξαπλώστρες στην αμμουδιά, κάπου που φάνηκαν κι αυτές χρήσιμες... Για να καταλάβεις για τι μιλάμε, μείνανε στα ξαδέρφια μου συγγενείς από την Αιθαία, χωριό που το διασχίζει ο εθνικός δρόμος και είναι 5 km πριν την πόλη. Ένα φιλικό ζευγάρι έμεινε στο σπίτι μας. Είχαν έρθει από το Λεοντάρι, ένα πανέμορφο χωριό με πέτρινα σπίτια νότια της Μεγαλόπολης. Την Κυριακή το πρωί γύρισαν πίσω να δουν αν υπήρχε το σπίτι τους. Τελικά αυτό ήταν στη θέση του, κάτι όμως που δεν μπορούμε να πούμε πλέον και για το χωριό.


Ακόμα δεν ξέρω τι να γράψω.


Ο πατέρας μου είναι από ένα χωριό της ορεινής Αρκαδίας, και η μητέρα μου από την Καλαμάτα. Έχουμε σπίτι και στα 2 μέρη, όπου κι έχω περάσει τα περισσότερα καλοκαίρια μου. Αισθάνομαι μισή Αθηναία και μισή Πελοποννήσια, αφού σαν να μην έφταναν τα προηγούμενα κρίματά μου ( το τι έχω ακούσει από γκόμενους ή επίδοξους για τη μεσσηνιακή καταγωγή μου δε χρειάζεται να το περιγράψω ), πέρασα και στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Όλα αυτά τα χρόνια, μετράω άπειρες εκδρομές σε διάφορα μέρη στην Πελοπόννησο με φίλους, με συγγενείς ή με το πανεπιστήμιο, και όλες σχεδόν τις καμμένες πλέον περιοχές τις έχω σαν καταπράσινες εικόνες στο μυαλό μου.


Όπως μπορείς να καταλάβεις, αυτή τη στιγμή αισθάνομαι ότι καίγεται το σπίτι μου.


Από τότε που θυμάμαι, κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με την οικογένειά μου εκδρομή στον Ταΰγετο, στην Αλαγονία και την Αρτεμησία και τα γύρω χωριά, για να μαζέψουμε ρίγανη. Είχαμε βρει μάλιστα κι ένα σημείο που μας άρεσε πολύ και πηγαίναμε έκεί συνήθως. Η βλάστηση ήταν οργιώδης. Παντού υπήρχαν νερά και πηγές να ξεπετάγονται από το πλάι. Πνιγμένο το βουνό στα πλατάνια, και πιο πάνω στις καστανιές και τα έλατα. Περπάταγες μέρα μεσημέρι μέσα στο δάσος και είχε ίσκιο. Στο αγαπημένο μας σημείο καθόμασταν στο τέλος για να κολατσίσουμε και να ξεδιαλέξουμε τη ρίγανη σε ματσάκια. Λίγο πιο κάτω είχε ένα μικρό ρυάκι που πήγαζε από μια σχισμή του βράχου, και μας δρόσιζε με το νερό του. Μάλιστα, είχαμε βρει κι ένα ψηλό δέντρο, πλατάνι αν θυμάμαι καλά, που είχε ένα ψηλό κλαδί παράλληλο με το έδαφος, κι εκεί δέναμε μια κούνια, που είχε φτιάξει ο μπαμπάς μου για την κορούλα του ( τότε ήμουν ακόμα μοναχοπαίδι ). Στην επιστροφή περνάγαμε από τα χωριά της Αλαγονίας και καθόμασταν για φαϊ, γιατί συνήθως ξεχνιόμασταν μέσα στο δάσος και μας έπιανε το βράδυ.


Πριν από 4-5 χρόνια, φιλοξενούσε στην Καλαμάτα για μερικές μέρες η ξαδέρφη μου μια φίλη της Τσέχα με το 10χρονο γιο της, τον οποίο είχε βαφτίσει κιόλας, το Στέφανο. Μετά είχαν κανονίσει να συνεχίσουν τις διακοπές τους στη Ζάκυνθο, οπότε η ξαδέρφη μου προσφέρθηκε να τους πάει μέχρι την Κυλλήνη για το φέρι, και πήγα κι εγώ για παρέα. Υπολογίσαμε πως είχαν αρκετή ώρα μέχρι το μεσημέρι, οπότε για να μη χαλάσει το χατήρι του βαφτισιμιού, κάναμε μια μικρή παράκαμψη για την Αρχαία Ολυμπία. Έκανε αρκετή ζέστη, αλλά ευτυχώς τα δέντρα του άλσους προσέφεραν πολύτιμη δροσιά και σε μας και στους αμέτρητους τουρίστες που είχαν κατακλύσει το χώρο. Όλη η παρέα ήταν κατενθουσιασμένη, ο μικρός μάλιστα θυμάμαι πως έλαμπε από χαρά όταν έκανε τρέχοντας το γύρω το Σταδίου. " Μαμά, μαμά, κοίτα με! " και μάλλον θα φανταζόταν πως ήταν στην αρχαία Ελλάδα κι έβγαινε πρώτος στους Αγώνες. Αφού τους αφήσαμε στην Κυλλήνη, στην επιστροφή είχαμε κέφια και πήγαμε από άλλο δρόμο, ανεβήκαμε τα βουνά της Φιγαλείας και φτάσαμε στο ναό του Επικούριου Απόλλωνα, μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, προστατευόμενο από την Ουνέσκο. Στην κάθοδο μας πρόλαβε το ηλιοβασίλεμα στην Ανδρίτσαινα αφού είχαμε περάσει μέσα από πράσινα τοπία. Πανέμορφο χωριό, όπως και η Καρύταινα, που όμως την είδαμε το βράδυ.


Φέτος το Δεκαπενταύγουστο ανεβήκαμε για 5 μέρες στην Αρκαδία. Πήγα με τον πατέρα μου στο αμπέλι και στα χωράφια και μου έδειξε τις ελίτσες που είχε φυτέψει ο παππούς μου ο Βασίλης, δεκαετίες πριν. Κάποιες είχαν καεί από πάγο και χρειάζονταν μπόλισμα οι άγριες παραφυάδες που είχαν ξεπετάξει, καμιά 15αριά υπολογίσαμε να φυτέψουμε ακόμα το Μάρτη, " για να τα βλέπει ο παππούς σου και να χαίρεται ότι τα φροντίζουμε ". Στην επιστροφή μέσω εθνικής Τριπόλεως - Καλαμάτας, όταν φτάνεις στην αρχή του Μεσσηνιακού κάμπου, σε καλωσορίζουν οι ελιές του, ψηλές, όμορφες, ζωντανές θα'λεγες, που και φέτος ήταν φορτωμένες καρπό και χαίρεσαι, γιατί οι αγρότες θα έχουν καλή παραγωγή. Κατεβαίνοντας το βουνό, στα σύνορα των 2 νομών, και όσο φτάνει το μάτι σου, βλέπεις να απλώνεται ο ευλογημένος ελαιώνας της Μεσσηνίας.


Δυο μέρες μετά, πήρα για άλλη μια φορά το τρένο, που ήδη έχω εξαντλήσει το πόσο μου αρέσει, για να ανέβω Πάτρα. Έτσι κι αλλιώς λογάριαζα να ξανακατέβω αυτό και το επόμενο σαββατοκύριακο. Η διαδρομή πανέμορφη, και, παρ' όλο που είχα το βιβλίο μου ανά χείρας ως συνήθως, καθόμουν και χάζευα έξω από το παράθυρο. Διασχίζεις όλη τη Δυτική Πελοπόννησο, που εύφορη και καταπράσινη καθώς είναι, πως να το κάνουμε, δεν χορταίνεις να τη χαζεύεις. Αγαπημένο σημείο της διαδρομής το δάσος του Καϊάφα με τις ψηλές κουκουναριές, άνθρωποι που έχουν κατασκηνώσει εκεί και κάνουν μπάνιο χαιρετούν χαρούμενοι καθώς βλέπουν το τρένο να περνά, παιδιά παίζουν στην παραλία, κι εγώ χαιρόμουν και με τα μικρά πευκάκια που έβλεπα να έχουν φυτρώσει, σημάδι ότι το δάσος ζει. Πιο κάτω, σε ένα σπίτι μας χαμογελούσαν κάτι πιτσιρίκια που μόλις είχαν γυρίσει από την παραλία και ξεπλένονταν με το λάστιχο, και μακάριζα τους ανθρώπους που μένουν εκεί, στον κήπο της Εδέμ. Πριν και μετά χωράφια περιποιημένα, με ντομάτες, κολοκυθιές, καρπούζια, καλαμπόκια, ως και φυστίκια αράπικα πέτυχα.

Και παντού πράσινο.



Τόσες μέρες αυτά σκέφτομαι και πάω να σκάσω από τη στενοχώρια μου. Ανοίγω το ντουλάπι της κουζίνας και χαζεύω το βαζάκι με τη ρίγανη από τον Ταΰγετο που μάζεψαν φέτος οι γονείς μου, δυστυχώς χωρίς εμένα, και μου φαίνεται πολυτιμότερο κι από πλατίνα. Και μετά σκέφτομαι ότι άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί και αβοήθητοι. Και δεν μπορεί να το χωρέσει η λογική μου το πώς και τι αισθάνονται όλοι αυτοί που έχασαν έστω κι ένα δέντρο στην αυλή τους, πόσο μάλλον οι συγγενείς των νεκρών. Δε θέλω να μιλήσω για το αυτονόητο, πως θα έπρεπε δηλαδή να υπάρχει σχέδιο αντιμετώπισης καταστροφών εν καιρώ ειρήνης, για το ότι είναι αδιανόητο επί τρία 24ωρα να παίρνουν τηλέφωνο σε ΜΜΕ απελπισμένοι άνθρωποι και να λένε ότι θα καούν αβοήθητοι, πως οι ευθύνες δε βαρύνουν μόνο τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά και τις προηγούμενες, γιατί η αντιμετώπιση μιας καταστροφής τέτοιου μεγέθους είναι, και πρέπει να είναι, εθνική υπόθεση ανεξάρτητη και πάνω από την εκάστοτε ομάδα υπουργών. Ούτε για την ανεπάρκεια του ανθρώπου και του πολιτισμού του απέναντι στα στοιχεία της φύσης που τον εκδικούνται για την ανοησία του ( πυρ και θάλασσα, όπως όλοι ξέρουμε, για το γυνή δηλώνω αναρμόδια να τοποθετηθώ ).




Το μόνο που κάνω είναι να παρακαλάω να βρέξει, γιατί φαίνεται πως είναι το μόνο που μας σώζει.