Πρωινό ξύπνημα

Σήμερα το πρωί χρειαζόμουν λεφτά, οπότε αποφάσισα να αποδεχτώ τη μοίρα μου και να το πάρω απόφαση πως έπρεπε να πάω μέχρι την τράπεζα.

Αφού έφτασα κι έκοψα χαρτάκι, κατά τη προσφιλή μου πρακτική κατά τη διάρκεια της αναμονής στην τράπεζα, σε ένα ιατρείο και σε άλλους εξίσου βαρετούς χώρους, χάζευα τους γύρω μου. Εκτός από τους συνήθεις παπούδες και γιαγιάδες, οι γνωστοί πελάτες της Αγροτικής, σε ένα από τα καθίσματα καθόταν και μία κοπέλα, γύρω στα είκοσι πέντε, η οποία δεν φαινόταν να συνοδεύει κανέναν, και η οποία βρισκόταν εκεί πριν από μένα. Κρατούσε ένα βιβλίο, το οποίο διάβαζε κιόλας (!!). Δυστυχώς, δεν έχω συνηθίσει σε αυτή την εικόνα σε δημόσιο χώρο και, όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου την τελευταία φορά που θυμάμαι κάποιον με ένα βιβλίο στο χέρι σε χώρο εκτός του πανεπιστημίου ή της βιβλιοθήκης. Επειδή, λοιπόν, κάτι τέτοιο σπανίως το πετυχαίνει κανείς, αποφάσισα να συνεχίσω να την περιεργάζομαι. Η κοπέλα πότε πότε σήκωνε το κεφάλι της και κοίταζε το νούμερο που εξυπηρετούσε ο ταμίας. Ως εκ γενετής περίεργος άνθρωπος, μετακινήθηκα λίγο ώστε να μπορέσω να διακρίνω πως το βιβλίο που διάβαζε ήταν το "The Drawing of the Three", και μάλιστα στην αγγλική έκδοση! Το κλου της υπόθεσης, όμως, ήταν πως κάποια στιγμή η κοπέλα κοίταξε το νούμερο στο φωτεινό πίνακα, μετά το νούμερο στο χαρτάκι της, το οποίο προφανώς είχε περάσει, κι αντί να πάει και να κλαφτεί στον ταμία, για να μην περιμένει άλλο, σηκώθηκε, πήγε μέχρι το μηχάνημα, πήρε νέο αριθμό και μετά συνέχισε απερίσπαστη το διάβασμα.




Αυτά.





(Ελπίζω πως κάπου εκεί έξω, ένας από τους μυριάδες αναγνώστες μου, διαβάζοντας το ποστ αυτό, θα θεωρήσει το συμβάν κάτι φυσιολογικό. Αλλιώς την έχουμε κάτσει ομαδικώς.)