Σουήτ σιξτήν

Ναι, οκ, είμαι μικρή ακόμα. Αν και υπάρχουν και άλλοι που είναι πιο μικροί από μένα, όπως έχω διαπιστώσει τον τελευταίο καιρό.

Και τους ζηλεύω για αυτό. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι' αυτό. Απλά τους ζηλεύω.



Και μ' αρέσει που είμαι ακόμα μικρή. Μ' αρέσει που μπορώ να πάω σε μια συναυλία τζαζ, όπως το υπέροχο τριήμερο που μόλις πέρασε, και το μόνο που σκέφτομαι κατά τη διάρκεια είναι η μουσική, από το πρώτο λεπτό, χωρίς να χάσω ούτε νότα.



Δε θέλω να μεγαλώσω. Δε θέλω. Το ξέρω ότι μπορεί και να μη γίνεται. Απλά δε θέλω.



Πώς μερικοί, όμως, το καταφέρνουν αυτό? Μεγαλώνουν και δε μεγαλώνουν, βρίσκουν πάντα ένα τρόπο και το παιδί που κουβαλάνε μέσα τους το αφήνουν συχνά να βγει έξω και να παίξει, ελεύθερο. Πώς το κάνουν αυτοί????


Και μη μου πείτε πως δεν είναι ευτυχισμένοι, γιατί το τι είναι ευτυχία και τι όχι, τι μπορεί να σου δώσει ευτυχία στη ζωή, είτε ως μικρές μεμονωμένες στιγμές, είτε ως μια λιγότερο βραχυπρόθεσμη κατάσταση, σηκώνει πολύ μεγάλη συζήτηση.


Προς το παρόν, το πρόβλημά μου είναι πως δε θέλω να μεγαλώσω. Δεν είναι πως δε θέλω να βρω δουλειά και υποχρεώσεις, ίσα ίσα, το αντίθετο ισχύει, απλά δε θέλω να μεγαλώσω. Θέλω όταν αισθανθώ την ανάγκη να πέσω σε παραλήρημα, όπως κάνω αυτή τη στιγμή, ή να βαρέσω μια νευρική κρίση, να μπορώ να το βγάλω από μέσα μου. Και θέλω, όταν πέφτω για ύπνο, να μπορώ να κλείνω τα μάτια και να κοιμάμαι.




Δε θέλω να μεγαλώσω.





Ασταγδιάλα, που θα έλεγε κι ο Πρόβατος.