Εγώ, στα νιάτα μου
Τον τελευταίο καιρό τον πέρασα διαβάζοντας άπειρα ελληνικά blogs, και συνειδητοποίησα πως τελικά το blogging είναι μια πολύ όμορφη ιδέα. Μερικά από αυτά τα παραθέτω δίπλα με την ελπίδα πως στο μέλλον θα έχω την επιθυμία να ξαραχνιάζω αυτή τη λίστα, πιο συχνά από το σπίτι μου, τουλάχιστον.
Το αποτέλεσμα ήταν πως, παρά την εσωτερική πάλη που βίωσα το μήνα που πέρασε από το τελευταίο μου post, ούτε μετακόμισα, ούτε πήγα ως εθελόντρια στους Γιατρούς χωρίς σύνορα, ούτε καινούργια ζωή σαν τη Σκάρλετ Ο' Χάρα άρχισα. Αντίθετα, η ύπαρξη ενός ολοδικού μου blog ωρίμασε μέσα μου ως ιδέα, οπότε αποφάσισα να λάβω δραστικά μέτρα, εξού και το νέο post.
Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα πως θα αποδεχτώ τη μοίρα μου και θα συνεχίσω αυτό το πείραμα. Να φανταστείς πως άρχισα, το ψώνιο, να το λέω και σε γνωστούς και φίλους (Διαβάστε με! Έχω blog!, και άλλα τέτοια χαριτωμένα). Είμαι, όμως, και πονηρή! Το αναφέρω σε έναν έναν κάθε φορά, έτσι ώστε να μπορώ να ελέγχω τις αντιδράσεις τους, καθ' ότι στις Πανελλήνιες και τις 2 χρονιές είχα πάρει 11,5 στην έκθεση, οπότε, όπως ήταν φυσιολογικό, μου έχει μείνει μια φοβία για το γραπτό λόγο. Έτσι, αν παρατηρηθεί μείωση της αναγνωσιμότητάς μου λόγω αυξημένης συχνότητας αυτοκτονιών των φίλων μου, θα προλάβω τουλάχιστον τους υπόλοιπους και θα εξαφανίσω το site.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου