Αχ, και να τον συναντούσα στα ταξίδια μου!
Τις τελευταίες μέρες, ως άλλος Ιντιάνα Τζόουνς, φτάνω στα απέραντα βάθη του Παγκόσμιου ιστού, ώστε να ανακαλύψω τα καλύτερα, και για ποιούς άλλους; Για εσάς, τους 3 δηλωμένους και φανατικούς αναγνώστες μου (αν υπάρχει και κανένας άλλος εκεί έξω, παρακαλώ πολύ δώστε μου τη χαρά να δώσετε το στίγμα σας!). Πήγα στη ζούγκλα με τον Ταρζάν, ο οποίος δυστυχώς είχε ήδη κανονίσει και θα είναι μαζί μας κάποια άλλη στιγμή, ταξίδεψα στα βάθη της αβύσσου με τον Ναυτίλο, και βούτηξα στον ωκεανό των blogs, ως ακούραστος κυνηγός μαργαριταριών.
Εκεί, ανάμεσα στα φύκια, τις θαλάσσιες ανεμόνες και τα λοιπά βενθόβια ζώα, κατάφερα να ανασύρω μερικά posts πραγματικά μαργαριτάρια και με κίνδυνο της ζωής μου (περί πειρατών θα μιλήσουμε άλλη φορά, σε 2 βδομάδες, αν δεν κάνω λάθος, βγαίνει και το τρίτο μέρος της λατρεμένης τριλογίας), σας τα έφερα.
Εξετάζοντας τους θησαυρούς λεπτομερέστερα, παρατήρησα μεταξύ άλλων πως είχαν ένα συνδετικό κρίκο: τη μαγειρική. Και η σύνδεση αυτή είναι απτή, πραγματική και οργανώνεται στο πρόσωπο, ή μάλλον στο blog, του Αθήναιου, το οποίο έχω ήδη τοιχοκολλήσει και σε ορισμένα άλλα άξια προσοχής, τα οποία θα λάβουν και αυτά τη θέση τους κάποια στιγμή.
Ο Αθήναιος, συγκεκριμένα, εκτός από πολύ καλός blogger, που μας εξιστορεί περισσότερο ή λιγότερο αληθινές στιγμές, καταφέρνει, με ανησυχητικό τρόπο, να αναγείρει μια πληθώρα συναισθημάτων του αναγνώστη, με last but not least και την πείνα! Διότι όταν κάποιος σε καλεί για τσάι, και κάθεστε και συζητάτε, και σου φέρνει την κουβέντα στη μαγειρική, και σου περιγράφει με απλά λόγια το τι υπάρχει εκεί έξω που εσύ δεν το είχες ψυλλιαστεί καν, και μετά γυρνάς σπίτι σου, και κοιτάς το ντουλαπάκι με τα μπαχαρικά, και βλέπεις πως μια χαρά στέκεται για τα λίγα χρόνια των πειραματισμών σου, αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβάνεσαι πόσα πράγματα του λείπουν, και συνειδητοποιείς πως οι περισσότεροι που φτιάχνουν φαϊ εκεί έξω, είτε στο σπίτι, είτε σε εστιατόρια, έχουν την ίδια και χειρότερη γνώση της τέχνης με σένα, και βλέπεις τι θα μπορούσες να έχεις κάνει και τι έχεις μέχρι τώρα πραγματοποιήσει, ε, τότε λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη, κάπου λείπει κάτι στην όλη εικόνα.
Πάντως, για να περιαυτολογήσουμε, γενικά το περιποιούμαι το ντουλαπάκι με τα μπαχαρικά μου, όσο να 'ναι, χωρίς πολύ κόπο και έξοδα σου φτιάχνει και το φαϊ και τη μέρα. Λίγη φαντασία χρειάζεται και όρεξη για προσπάθεια, trial and error, όπως θα έλεγαν και οι Αγγλοσάξονες. Και μύλο για φρεσκοτριμμένο πιπέρι έχει, και δυόσμο από τον κήπο, και ρίγανη μαζεμένη με τα χεράκια μου, και μπαχάρια και γαρύφαλλα και λοβούς βανίλιας, και απ' όλα.
Το πρόβλημα είναι, πως, εκτός από τα μυρωδικά, τελευταία είχε αρχίσει να πιάνει και αράχνες. Διότι, για να τα βάλει στη δούλεψή του κανείς όλα αυτά, πώς να το κάνουμε, χρειάζεται να το θέλει κιόλας, γιατί αλλιώς θα καταλήξει να τρώει μόνος του μακαρόνια με κέτσαπ (προς Θεού, μη με παρεξηγήσετε, έχω να το κάνω αυτό από το πρώτο έτος, που, όσο και να το κάνουμε, ήταν σχεδόν must. Πλέον, ώς γνήσιο ψώνιο-ερασιτέχνης γκουρμέ που είμαι, τέτοια πασαλείμματα μόνο με πέστο τα κάνω).
Μετά την ανάγνωση, σε υπερβολικό βαθμό φοβάμαι, τις τελευταίες μέρες, των συνταγών του Αθήναιου, ταρακουνήθηκα λίγο και θεωρώ πως πρέπει να εξομολογηθώ σε εσάς τους τρεις, αγαπημένοι μου, γιατί δε με βλέπω να καταφέρνω να αυξήσω την αναγνωσιμότητά μου, πως πολύ junk food σας τάιζα τελευταίως, και πως αυτό το blog βαίνει προς γενικό ξεσκόνισμα, ξαράχνιασμα, σουλούπωμα, και ό,τι άλλο κάνουν οι νοικοκυρές όταν μεγαλώσει η μέρα και τους φτιάξει η διάθεση. Μη σας πω πως μπορεί να πετάξω και καμιά πιτούλα στο φούρνο για μεζέ.
Για να γυρίσουμε στη μαγειρική, πάντως, οι συνταγές του Αθήναιου μου προκαλούν μια δόση ζήλειας (αααχχ!) και μου δημιουργούν συναισθήματα παρόμοια με το μαλλί της γριάς. Έχουν μια δόση ονείρου και, όσο και να χτυπιόμουν, ποτέ δε θα μου περνούσε από το μυαλό να φτιάξω κάτι τέτοιο.
Αυτά τα ολίγα και εις το επανιδείν
6 σχόλια:
Τα μπαχαρικά κάνουν πάντοτε καλό.
Το καλύτερο δε, είναι όταν τα ανακατέυουμε μέσα στα φαγητά. Όλοι σε ρωτούν πώς το έφτιαξες ή τι έβαλες μέσα και εσύ καλά καλά δεν ξέρεις: μυστικά της κουζίνας σου λέει.
Φανούλα συνέχισε, γράφεις πολύ ζωντανά και πικάντικα.
Καλωρίζικο το νέο λουκ.
Ι.
Προς Α.: Σε ευχαριστώ για τα καλάσου λόγια
Προς Ι.: Καλώς σας βρήκε!
Ξέρετε,ασχολούμαι 20 χρόνια επαγγελματικά με τις κουζίνες. Άρχισα από τη λάντζα στα 17 μου, συνέχισα στην κουζίνα για να φτάσω σεφ και τώρα μία από τις δύο εταιρείες που έχω ασχολείται πάλι με το ίδιο αντικείμενο. Επίσης είμαι και επαγγελματίας κειμενογράφος οπότε δεν υπάρχει κάτι τόσο αξιοθαύμαστο στο μπλογκ μου. Βέβαια, προσπαθώ να γράφω πράγματα πρωτότυπα.
Τέλος, με λένε ΑθΗναιο και όχι ΑθηναΙο. :-)
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, καλή συνέχεια στο μπλόγκιν.
ευτυχώς άλλαξες όνομα στο blog...υπάρχει θεός τελικά.
όσο για τη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική, τα λέγαμε και το πρωί, για μένα είναι κάτι που χαίρομαι να το κάνουν οι φίλοι μου... γι αυτό συνέχισε και όταν πάρεις μίξερ (δεν ξέρω αν έχεις), θα έρθω να σου φτιάξω παγωτό γιατί είναι έχω συνταγή πολυταξιδεμένη που τα σπάει.
@Αθήναιο: Ζητώ συγγνώμη για το λάθος, το οποίο και έχω ήδη διορθώσει.
Η μαρμελάδα φράουλα βγήκε υπέροχη!
:)
@νίκη : Κρατάω την πρόταση και σου αντιπροτείνω μπάνιο για αύριο, τώρα που είμαι ακόμα λεπτή, και άλλη φορά παγωτό, γιατί με τις συνταγές του Αθήναιου δε νομίζω να με παίρνει να βγω στην παραλία σε κανένα μήνα..
Δημοσίευση σχολίου